Wiecie, co jest najgorsze? Że to cholerstwo cały czas będzie wokół nas. Koronawirus oraz wszelkie konsekwencje z nim związane – przede wszystkim finansowo-gospodarcze nie miną za 2-3 miesiące. I tak, trochę się boje.

Dziś (tj. 24.03.2020 r.) odbyła się, kolejna już, konferencja prasowa z udziałem premiera Mateusza Morawieckiego. Temat może być tylko jeden. – Chcemy przedstawić nowe ograniczenia, które są niezbędne by zapobiec rozprzestrzenianiu się koronawirusa. Siła gospodarcza państw to za mało. Musi być dobra organizacja i społeczne zrozumienie zasad, by zapanować nad rozprzestrzenianiem się wirusa – powiedział szef rządu. 

Nowe restrykcje obejmują:

1. Ograniczenia w przemieszczaniu się – z wyjątkiem pracy, pomocy osobom chorym i bliskim, a także uczestniczeniem w wydarzeniach religijnych oraz "niezbędnych spraw życia codziennego" (wyjście do sklepu czy apteki);

2. Ograniczenia dotyczące komunikacji publicznej – dopuszczalna liczba pasażerów to miejsca siedzące podzielone przez dwa; w autobusach, tramwajach czy metrze nie może być tłoku;

3. Ograniczenia zgromadzeń publicznych i imprez do absolutnego minimum (wyjątkiem są wydarzenia, w których uczestniczą wyłącznie członkowie rodziny lub osoby pozostające w stałym pożyciu);

4. Ograniczenie uczestnictwa w wydarzeniach kościelnych – może w nich brać udział jednocześnie nie więcej niż 5 osób + sprawującymi posługę.

Nie mi to oceniać czy to dobre posunięcie ze strony władzy, czy złe. Zastanawia mnie jednak tak wielka hipokryzja ze strony rządu. Zgromadzenia maksymalnie do 2 osób, ale wybory przeprowadźmy, a jak! Nie o tym tutaj, ale sami wiecie – emocje. 

Nie podaje ile zostało zarażonych koronawirusem, gdyż bardzo szybko te liczby uległyby dezaktualizacji. Musimy sobie jednak uzmysłowić, kończy się świat, który był nam znany. Sekretarz generalny OECD (Organizacja Współpracy Gospodarczej i Rozwoju) Angel Gurria powiedział w rozmowie z BBC, że szok dla gospodarki jest już dużo większy niż ten z czasów kryzysu finansowego sprzed ponad dekady. Według niego oczekiwanie, że gospodarki szybko wrócą do stanu sprzed wybuchu pandemii koronawirusa jest jedynie "myśleniem życzeniowym" – Miną lata, zanim światowa gospodarka odrobi straty po pandemii koronawirusa – podaje OECD. 

Genialnie ten problem ujął Wojciech Morawski, który w swoim felietonie dla tygodnika "Polityka" napisał: – Nowy system gospodarczy będzie musiał dostosować model konsumpcji i styl życia do bariery ze strony środowiska. Będzie to proces „niechciany, niepożądany i niemożliwy do uniknięcia”.

Mamy więc zagrożenia z dwóch stron. Z jednej, pandemia koronawirusa – kolejne restrykcje, ofiary, zakazy, strach przed utratą zdrowia. Z drugiej z kolej, kryzys gospodarczy, który dotknie prawdopodobnie każdego z nas. Już teraz słyszy się o zwolnieniach, redukcji etatów czy nawet upadkach firm ... 

Wiecie, co jest najgorsze? Że to cholerstwo cały czas będzie wokół nas, to nie minie za 2-3 miesiące. Koronawirus, ale nie tylko. Chodzi również o wszelkie konsekwencje z nim związane – przede wszystkim finansowo-gospodarcze. I tak, trochę się boje, choć na początku, jakby to powiedziała moja babcia, udawałem gieroja. Bagatelizowałem problem, bawiły mnie memy związane z koronawirusem. Dziś posypuje głowę popiołem, lecz cały sęk polega na tym, że nie wiem czego bardziej obawiam ... Koronawirusa czy finansowego krachu. Nie wiem, co będzie dalej, i w jakiej Polsce się obudzimy nawet po świętach. Ale dbajcie o swoje zdrowie, także (albo przede wszystkim) o te psychiczne.

Piłka nożna stanowi jeden z najważniejszych aspektów, który organizuje życie społeczne. Dostarcza emocji, łączy ludzi. Ba, daje prace: zawodnikom, trenerom, osobom związanymi z klubami. Obecna sytuacja sprawia więc, że musimy pogodzić się z zupełnie inną rzeczywistością.

W ankiecie przeprowadzonej na fanpage'u Sportowych Beskidów zostało zadane pytanie: czy w związku z rozprzestrzeniającym się koronawirusem rozgrywki od IV ligi w dół w tym sezonie powinny zostać odwołane? Na chwilę pisania tekstu wzięło w niej udział 651 osób. 362 głosy na tak, 289 na nie. Procentowo wychodzi to 56 do 44. Wniosek? Beskidzka, sportowa społeczność nie ma jednoznacznego zdania na ten temat.

Można również pokusić się o stwierdzenie, że mamy do czynienia z walką pomiędzy sercem a rozumem. Serce, chciałoby grać, cieszyć się futbolem, sprawdzać relacje z meczów zaraz po ostatnim gwizdku arbitra. Rozum nakazuje, aby być cierpliwym wobec otaczającego nas zagrożenia, jakim jest rozprzestrzeniający się koronawirus. 

Polacy jakby zaciągnęli hamulec ręczny w całym tym codziennym pędzie (pomijając kuriozalne sytuacje z kolejkami w sklepach). Galerie handlowe zamknięte, ośrodki kultury zamknięte, restauracje, puby, dyskoteki również. Na ulicach pustki, pomimo, że wiosna zaczyna się budzić z zimowego letargu. Wszystko stanęło, piłka nożna, jako wiodąca dyscyplina sportu,  także.

Mój 14-letni brat, kompletnie zwariowany na punkcie futbolu, nie potrafi się pogodzić z tym stanem rzeczy. Jego rytuałem jest sprawdzanie wyników na flashscore, analizowanie tabel, kto spadnie, kto awansuje. Na marginesie, płacę w złocie, kto przetłumaczy mu, że nie, Lech Poznań nie zagra z Legią Warszawa w ten weekend. Patrząc na niego można odnieść wrażenie, że zostało mu coś odebrane. Jakaś część jego. Młody chłopak ktoś powie, ale po głębszej refleksji, ilu z nas: dziennikarzy, czytelników, zawodników, trenerów ma zupełnie tak samo? Że nadeszło coś, co w jakiś sposób zaburzyło ten sportowy światek. 

No bo jak inaczej nazwać to, że będzie trzeba kryć się z treningami? A wiem, że niektóre drużyny nie zamierzają odpuścić. Gdyby nie gromy z jasnego nieba związkowych działaczy i zamknięcie sportowych placówek zapewne doszłoby także do sparingów. Przecież 30 osób na meczu kontrolnym to mniej niż w dużych sklepach, gdzie tak ochoczo chodzimy. Wreszcie nadchodzi kwestia rozgrywek, które już w teraz miały wystartować w IV lidze śląskiej gr. 2 i Lidze Okręgowej Bielsko-Tyskiej. 362 osoby chcą je odwołać, 289 nie ... 

Jeśli odwołujemy, to co z kwestiami awansu, jak płacić zawodnikom i działaczom. Co ze sponsorami, którzy wpompowali pieniądze w ten czy inny lokalny klub. Głupotą byłoby porównywanie to do strat, jakie poniosą w zaistniałej sytuacji największe ligi na świecie, ale część z tych ludzi, którzy dają pieniądze na piłkę nożną w naszym regionie pewnie się odwróci, dbając o swój interes. Podejrzewam, że sielanki jeśli chodzi o finanse w niższych ligach nie będzie, jak wszystko wróci do normy (przyjmując, że kiedykolwiek ta sielanka była).

No właśnie, jak wszystko wróci do normy. Na dziś takie stwierdzenie jest porwanie się z motyką na słońce. Albo inaczej, owa "norma" nie będzie już tą samą sprzed rundy jesiennej sezonu 2019/2020. Osobiście nie wiem czy jestem za odwołaniem rozgrywek, czy za ich kontynuowaniem. Wyrocznią w tej sprawie nie będę i nie mam zamiaru być. Wiem tylko, iż nie wszystko będzie takie jak wcześniej. Trafnie stwierdził Zbigniew Boniek, straty będzie można liczyć dopiero, gdy będzie możliwość powrócić do rzeczywistości. Dzisiaj, gdy nie wiemy nic, kiedy to się skończy, to tylko akademicka dyskusja.

Dlatego uzbrójmy się w cierpliwość. Niech serce nie zdetronizuje rozumu.I na odwrót. Póki co można się jeszcze cieszyć futbolem, jeszcze. Grają ligi w Rosji, Turcji oraz krajach Ameryki Południowych. Oferta uboga, ale zawsze coś ...

Coś się zmieniło w ostatnich dniach

Ludzie zaczęli zakładać maski

Choć tak naprawdę je tylko zdjęli ...

W ich oczach pojawił się strach

Nikt już nie jest nieśmiertelny

Odwaga? Passé, rządzi profilaktyka

Wirus ma koronę, oddajmy mu cześć

W końcu chcemy zobaczyć dzień następny!

Kończy się świat, który był nam znany

Pustoszeją galerie, pustoszeją ulice

Przygotujmy się na apokalipsę!

Tylko ... co będzie, jak przetrwamy?

Tą lekcję roztrwonimy w chwilę

Znów będziemy panami swego losu

Zdejmiemy plastikowe maski,

A założymy te prawdziwe ...

Wraz z zakończeniem kariery przez Aleksandrę Jagieło nastąpił kres pewnej pięknej ery w polskiej siatkówce. Utytułowana zawodniczka została w ostatnich dniach prezesem Bialskiego Klubu Sportowego S.A. Poniżej rozmowa z byłą reprezentantką Polski, która została przeprowadzona zaraz po ostatnim jej meczu. 

Bartłomiej Malec: Nie spodziewałbym się, że będę rozmawiać ze zdobywczynią dwóch Mistrzostw Europy, brązowego medalu Mistrzostw Europy, ośmiu Mistrzostw Polski oraz Puchar CEV na … uczelnianej stołówce. Na studiach idzie Ci równie udanie, na w Twej karierze siatkarskiej?

Aleksandra Jagieło: Pierwszy semestr zaliczyłam co jest chyba najważniejsze (śmiech). Studiuje zarządzanie i marketing. Skończyłam licencjat i teraz robię “magisterkę”. Przez wyjazd do Włoch nie mogłam tych studiów dokończyć. Nie taki jednak diabeł straszny jak go malują. Myślałam, że po 14 latach nie używania głowy do nauki będzie trudno, ale nie jest źle. 

Aleksandra Jagieło ma więcej “forów” u wykładowców?

Nie myślę, że nie. Tutaj nie ma jakiś żadnych przywilejów. Jestem traktowana tak samo jak inni. Może z wyjątkiem tego, że mam indywidualny tok nauczania, co jest bardzo przydatne, ponieważ często nie byłam na zajęciach z powodu treningów lub meczów i to mi się na pewno przydało. Jedynie u Pani z włoskiego widzę, że mam dużą sympatię, gdyż jej córka interesuje się siatkówką.

Przejdźmy jednak do bardziej przyjemnych rzeczy aniżeli studia. Ile dostałaś miłych wiadomości po ostatnim meczu w Twojej karierze? 

O Jezu … Wiedziałam, że jestem lubianą zawodniczką, ale powiem szczerze, że to co zobaczyłam m.in. na Facebooku czy odebrałam kiedy odebrałam mnóstwo telefonów i SMS-ów to ... przeszło moje najśmielsze oczekiwania. Naprawdę wielokrotnie się wzruszyłam. Cieszę się, że spotkałam się z taką sympatią, ponieważ robiłam to, co kochałam przez całe życie.

Długo zastanawiałaś się nad decyzją, żeby to właśnie teraz powiedzieć “pas”?

Planowałam już zakończyć karierę w zeszłym roku, lecz kiedy pojawiła się propozycja z BKS-u nie zastanawiałam się nad nią długo. Tak jak napisałam w komentarzu pod podziękowaniami klubu, moim marzeniem było zakończyć karierę w Bielsku. Tutaj zaczęłam przygodę z poważną siatkówką i tutaj bardzo chciałam ją skończyć. Cieszę się, że udało mi się spełnić to marzenie i praktycznie cały ten sezon oswajałam się z myślą, że to będzie mój koniec kariery. Myślałam, że dzięki temu łatwiej mi będzie się z tym pogodzić, jednak kiedy zeszłam z boiska po ostatnim meczu to się kompletnie rozkleiłam.

Często się mówi, że dobrze jeśli sportowiec jest arogancki, ma cięty język – ludzie utożsamiają te cechy z pewnością siebie. Ty jednak jesteś tego przeciwieństwem – zawsze uśmiechnięta, skromna i pomocna. Jest więc jakaś recepta na sukces w sporcie? 

Uważam, że nie. Typy zawodników mogą być różne, ale uważam, że w sporcie, tak jak w życiu, trzeba być przede wszystkim dobrym człowiekiem. Zawsze się starałam być pogodną osobą, ale jak były momenty, gdy trzeba było coś powiedzieć mniej miłego czy takiego troszeczkę bardziej przykrego to próbowałem robić, ale w delikatny sposób.

Co więc było Twoim kluczem do sukcesu? 

Ciężko to jednoznacznie określić, ale myślę, że przede wszystkim zawziętość. Były takie momenty, gdy chciałam rzucić siatkówkę, jak np. miałam 15 lat i musiałam wyjechać z domu na stałe, żeby tylko trenować, uczyć się i nic za wiele poza tym. Było ciężko, ale zawsze towarzyszyła mi duma sportowa. Mogłam także liczyć na pomoc i wiarę ze strony rodziców, co było dla mnie bardzo ważne i w późniejszym etapie mojej kariery chciałam im się za to odwdzięczyć. 

7. miejsce w ostatnim Twoim sezonie chyba nie może Cię satysfakcjonować … 

Na pewno. Oczekiwania były takie, że zajmiemy miejsce w pierwszej szóstce, ale to jest jedna rzecz. Najgorsze dla mnie w tym sezonie było to, że dużo meczów przegraliśmy tak frajersko i tak na prawdę gdyby nie one mogłybyśmy być co najmniej na piątym miejscu i tu jest duże rozczarowanie, ale wiadomo – taki jest sport. 

Ale po tych frajerskich porażkach najczęściej to tylko Ty miałaś odwagę udzielić po meczu wywiadu...

Taka jest już rola kapitana. Najczęściej jest tak, że po przegranej wszyscy uciekają i nie za bardzo chcą się tłumaczyć z porażki. No ale cóż, zawsze byłam przygotowana jako kapitan, że po takich meczach muszę zabrać głos.

W bialskim klubie nie brakuje jednak Twoich następczyń z młodego pokolenia. Wróżysz im podobną karierę do swojej?

Na pewno będę z całego serca kibicować tym młodym zawodniczkom. Przed nimi długa droga. Mają ogromny talent, są pracowite. Bardzo podoba mi się styl bycia Martyny Świrad. Jest to bardzo ułożona dziewczyna, potrafi dobrze przyjąć krytykę i na pewno będę trzymać za nią kciuki. Co do Olivii Różański nie muszę nic dodawać, bo przez cały sezon było o niej tyle powiedziane. Olivia tylko potwierdziła, że powinna dostawać więcej szans grania, ponieważ pokazała w ostatnim meczu, że ta nagroda MVP jej się należała. Są to dziewczyny, które mają papiery na granie, ale jeszcze dużo pracy przed nimi. Życzę im jednak jak najlepiej.

Jak oceniasz obecny poziom siatkówki kobiet?

Po takim okresie sukcesów siatkówki kobiet nadszedł gorszy okres. Przede wszystkim jest to związane z reprezentacją, która obecnie przechodzi przebudowę. Mam nadzieję, że dziewczyny, o których m.in. mówiliśmy w przyszłości będą siłą tej reprezentacji i będą osiągały sukcesy. Zdaję sobie sprawę, że kibice są bardzo niecierpliwi, ale nic nie da się na szybko zbudować. Jak ja zaczynałam swoją reprezentacyjną karierę to również siatkówka kobiet była na przeciętnym poziomie, aż do momentu kiedy przyszedł trener Niemczyk i ta siatkówka poszła do przodu. 

Miałaś już czas, aby usiąść w domowym zaciszu i podsumować swoją karierę? 

Mam taki swój pokój, gdzie trzymam swoje puchary, medale, zdjęcia i powoli się zbieram, aby tam “odkurzyć”, choć oczywiście jest tam wszystko poukładane. Jakim czas temu weszłam do tego pokoju, tylko na chwilę i pomyślałam: “nie wierzę, że to wszystko udało mi się osiągnąć przez te wszystkie lata”. Cieszę się z tego, bo to był kawał fajnego życia i na pewno za tym zatęsknię, ale obecnie uważam, że decyzja o zakończeniu kariery była bardzo dobra. 

Jak to się mówi, coś się kończy, a coś zaczyna – jak więc będzie wyglądać Twoje życie teraz, po zakończeniu kariery siatkarskiej.

Sama jestem ciekawa jak to będzie. Nie planuje jakoś strasznie do przodu. Sytuacja z Agatą Mróz nauczyła mnie, że nie ma co wybiegać daleko w przyszłość. Wiadomo, że to jest taki pesymistyczny scenariusz, ale wierzę, że wszystko w swoim czasie się ułoży. Moim głównym takim planem z mężem było to, że jak będę kończyć karierę to będziemy starać się o dziecko. Jestem w ciąży, na listopad mam termin i w tym momencie będę się koncentrować na tym. Do tego mam studia, mam córkę, którą muszę się opiekować. Wierzę, że się wszystko poukłada. Na pewno nie myślę o byciu trenerką. To jest taka rzecz, której jestem pewna. Nie widzę siebie w roli trenerki. Może głównie z tego powodu, że to w dalszym ciągu wiąże się z wyjazdami itd. Ja już tym trybem życia byłam bardzo zmęczona. Poza tym będę miała dwójkę dzieci i im chcę poświęcić więcej czasu.

26.04.2018 r. 

zdj: Bartłomiej Budny/bks.bielsko.pl

Co dzień jesteśmy bombardowani nowymi informacjami na temat koronawirusa oraz nowych zakażonych. Szczerze – nudzi mnie już ten temat. Bardziej boję się chorób nowotworowych, cukrzycy, zawału serca, poślizgnięcia się na mokrej nawierzchni w łazience niż choroby oznaczonej kodem COVID-19. 

Nie każdy musi myśleć tak jak ja. Z cynizmem należy ostrożnie. Trudno jednak schować go do szafy w obliczu szaleństwa, które ogarnęło nie tylko Polaków, ale i inne nacje. W oka mgnieniu ze sklepowych półek znikają produkty pierwszej potrzeby, takie jak: Mąka, cukier, konserwy czy papier toaletowy. Ludzie masowo robią zapasy w sklepach w strachu przed koronawirusem. 

W sklepach i aptekach brak środków antybakteryjnych i dezynfekujących do rąk. Zniknęły z półek już kilka tygodni temu, a w obliczu informacji o pierwszym potwierdzonym przypadku koronawirusa w Polsce stały się towarem na wagę złota. 

Panika i strach jest nachalnie podkręcana przez media. A może ma to komuś służyć? Od wybuchu epidemii na całym świecie odnotowano ponad 90 tys. przypadków zakażenia wirusem oraz przeszło 3 tys. zgonów. Historia medycyny zna podobne epidemie. Była świńska grypa (A/H1N1) w 2009 roku. Przeżyłem. Koronawirus SARS w 2002? Wyszedłem wygrany z tej konfrontacji. MERS z 2012 – ten gagatek był już groźniejszy. Dla porównania.  Śmiertelność w przypadku choroby COVID-19 – wynosi 3,4 proc. Z powodu MERS umarło 36 proc. zakażonych. Ale żyje!

Nie będę się jednak silił na precyzyjne i szerokie zagadnienia. Wchodzenie wgłąb tematyki koronawirusa. Byłem w klasie z rozszerzoną biologią, ot takie mam kompetencje. Czytam, śledzę, ziewam. Daje 3 miesiące aż temat ucichnie. Potem powstanie szczepionka, koncerny farmaceutyczne zbiją kapitał – profit.

A już tak całkiem na serio. Panika wynikająca z rozprzestrzeniania się koronawirusa, przejawiająca się m.in. w robieniu zapasów na wypadek wyimaginowanej apokalipsy, wynika z tego, że społeczeństwo zachłysnęło się kapitalizmem. Ludzie kupili piękne auta, wybudowali duże domy, podnieśli standard życia... Słowem, za dużo mamy w dupach, a strach powoduje utrata tego wszystkiego przez jakiegoś koronawirusa. 

Ale nie bagatelizujmy tego tematu, myjmy rączki. W ogóle myjmy się, dbajmy o higienę. To dobre,  nie tylko jeśli chodzi o profilaktykę przed koronawirusem. 

Stolica Podbeskidzia wyludnia się i starzeje. Absolwenci dobrych liceów planują przyszłość poza granicami miasta. – Młodzi ludzie wyjeżdżają, nie widząc dla siebie perspektyw, a ludzi starszych przybywa, bowiem Bielsko-Biała stało się modną miejscowością do osiedlania się na starość. Wyjeżdżają osoby pełnoletnie. Proszę popatrzeć na absolwentów renomowanego Liceum Ogólnokształcącego nr V. 90 proc. z nich, nie widząc dla siebie perspektyw, ucieka za granicę. Potrzebny jest więc jakiś bodziec w tej materii. – apelowała niegdyś uczestniczka obrad Okrągłego Stołu, Grażyna Staniszewska. Warto więc sobie postawić pytanie, czy Bielsko-Biała ma coś do zaoferowania młodym ludziom?

Problemem brak dużych firm
Młodzi, ambitni oraz zdolni – niczym bocian, który wylatuje do ciepłych krajów, opuszczają stolicę Podbeskidzia. Nawet nie muszę patrzeć w statystyki, choć oczywiście przejdziemy do nich później. Jako 22-latek mieszkam w Bielsku-Białej. Przyznaję bez bicia, również próbowałem się wyrwać z tego miasta – bezskutecznie, lokalny patriotyzm wziął górę. 

Większość moich rówieśników, którzy również mają cele i wysokie aspiracje miało jednak więcej wyrachowania (albo raczej pewności siebie), aby zacząć nowe życie. Rozmawiam z Robertem jednym z najzdolniejszych absolwentów renomowanego bielskiego liceum, który zamienił Bielsko na Warszawę. 

–  Młodzi ludzie wyjeżdżają z Bielska ze względu na aspekty naukowo-ekonomiczne, żadne inne. Mówię tu w imieniu siebie i swoich znajomych. Miasto nie jest w stanie zapewnić edukacji na takim poziomie jak inne duże miasta w Polsce. Bielsko jest bardzo zamożnym miastem ze względu na największą na Śląsku i czołową w Polsce liczbę przedsiębiorstw w przeliczeniu na 1000 mieszkańców. Dlatego wielu ludzi wróci i założy własną firmę. Ja bardzo chciałbym wrócić z uwagi na klimat, położenie, optymalną wielkość i atrakcyjność turystyczną miasta. Nie wiem, czy mi się uda, bo brak tu dużych firm. Tak jak wielu innych młodych bielszczan studiuję kierunek, który kładzie nacisk na finansowe aspekty charakterystyczne dla globalnych firm, których w Bielsku, poza nielicznymi wyjątkami, nie ma – stwierdza Robert.

Wskaźniki demograficzne nie napawają optymizmem
Opinie mogą mówić jedno, a badania zupełnie co innego. Sprawdźmy. Najnowsze dane Głównego Urzędu Statystycznego pokazują, że Bielsko-Biała plasuje się w niechlubnej czołówce polskich miast, z których odpływ ludności jest największy. Saldo migracji w stolicy Podbeskidzia jest ujemne i wynosi ponad 300 osób. Z danych GUS wynika również, iż miasto nad rzeką Białą wyludnia się w szybkim tempie. W 2018 roku w stolicy Podbeskidzia mieszkało 171259 osób, to o 771 mniej niż w 2016. W mieście żyje również 29497 osób w wieku przedprodukcyjnym, 99612 w wieku produkcyjnym oraz 42168 mieszkańców w wieku poprodukcyjnym. – Niestety, miasto zaniedbało ofertę dla młodzieży. Musimy walczyć o wsparcie dla naszych uniwersytetów, gdyż oferta edukacyjna w Bielsku-Białej jest uboga. Brakuje także taniej oferty mieszkaniowej. Budownictwo komunalne również mogłoby poprawić sytuację odpływu młodych ludzi z Bielska-Białej. Mamy dobre licea, kształcimy na właściwym poziomie, ale brakuje tej kontynuacji, dlatego młodzież powyjeżdżała. Musimy walczyć o wsparcie dla takich uczelni jak np. ATH, aby powstawały kolejne wydziały – przekonuje Poseł Przemysław Drabek. 

Co ze szkolnictwem wyższym?
Akademia Techniczno-Humanistyczna, jedyna uczelnia publiczna w regionie, nie jest uznaną marką tak jak np. Szkoła Główna Handlowa, Uniwersytet Warszawski czy Uniwersytet Jagielloński. Powodów tego stanu jest wiele, przede wszystkim krótka tradycja uczelni. Czy to jednak jest powód do kompleksu? – ATH nie powinno konkurować z UJ czy UW. Tak jak UJ czy UW nie powinny porównywać się do Stanforda czy MIT. To zawsze skończy się klęską i frustracją. Jestem zwolennikiem budowania własnej marki w oparciu o bardzo proste rozwiązania. Na przykład: jeśli chcesz mieszkać w swoim Bielsku - to po pięciu latach w Warszawie jedyne, co masz to dyplom. W tym czasie Twój rówieśnik z ATH założył z kolegą dobrze prosperującą w Bielsku i okolicach firmę z Twojej branży, ale chce pracować z fajnymi ludźmi, dobrymi fachowcami i osobami dzielącymi np. podobne pasje sportowe z czasów studiów. Dyplom ma dla niego trzeciorzędne znaczenie, bo i tak wie, że swoich pracowników musi regularnie szkolić. On ma pomysły, pieniądze i chce być w Bielsku "z ludźmi stąd”. Co Ty masz? Dyplom UJ czy UW. Żadnych znajomych, bo zostawiłeś ich w Krakowie lub Warszawie, żadnego doświadczenia, bo jesteś po studiach z przypadkowymi, chwilowymi zatrudnieniami. Ok, znasz Warszawę, ale oni pracują w Bielsku, którego już nie znasz. To mogłaby być siła ATH - dobrze rozumiana lokalność, rosądne horyzonty i perspektywa uczestniczenia w konstruowaniu Bielska-Białej jak miasta dla młodych, otwartych, ambitnych ludzi – mówi wykładowca Akademii Techniczno-Humanistycznej, dr Tomasz Bielak.

W Bielsku-Białej spada także liczba studentów. Według GUS w roku akademickim 2018/19 było ich 6571, podczas gdy rok wcześniej (rok akademicki 17/18) na uczelnie wyższe w stolicy Podbeskidzia uczęszczało 7073 osób. Spadła również liczba absolwentów z 2351 do 1958. – Nie znam wyników z innych regionów - dlatego trudno mówić o jakiejś bardziej ogólnej tendencji. Problemy szkolnictwa wyższego w Polsce od lat w zasadzie są takie same i nie widać tendencji do zmiany na lepsze. Zmiany, oczywiście, są tyle tylko, że ich charakter moim zdaniem jest raczej ideowy niż realny. Jeśli chodzi o liczbę studentów w regionie to przytoczone dane są smutne – decyzja o nie kontynuowaniu uczenia się jest zawsze niebezpieczna nie tylko w wymiarze jednostkowym, ale również strukturalnym – to pytanie to jak będzie się w przyszłości kształtowało miasto, jego struktury, jego „żywność”. Co zaoferuje kolejnym pokoleniom - pamiętajmy, Bielsko-Biała zmienia się na lepsze i warto utrzymać tę tendencję również dzięki środowisku studentów i statusie miasta akademickiego. Po „boomie edukacyjnym” i efekcie świeżości w 2001 roku przyszedł czas na „dbałość” o wizerunek, itd - gdzieś wszyscy „przespaliśmy" ten moment - wydawało się, że hossa będzie trwać, co roku pojawi się podobna ilość studentów pozwalająca na spokojny rozwój ATH. Obecnie sytuacja jest na pewno trudniejsza, ale nie znaczy to, że ATH jako uczelnia wyższa jest w dramatycznym stanie - paradoksalnie rozwija  się nadal, rośnie jej baza, zaplecze badawcze, co za tym idzie wyższa jakość badań i nauczania.  – tłumaczy dr Tomasz Bielak. 

Miasto odpowiada
– Rolą władz miasta jest takie działanie, aby przy współpracy z lokalnym biznesem, z uczelniami działającymi na poziomie miasta, a także z różnymi innymi podmiotami stworzyć jak najlepsze warunki dla młodych ludzi – przekonuje bielski radny Maksymilian Pryga.  Bielsko-Biała w ostatnim czasie także może się pochwalić wyjątkowo niskim bezrobociem. W listopadzie stopa bezrobocia wyniosła jedynie 1,7 proc. Z najnowszych dostępnych całorocznych danych Głównego Urzędu Statystycznego wynika, że średnie wynagrodzenie w Bielsku-Białej w 2018 roku wyniosło 4731,61 zł brutto. To o 6 proc. więcej w stosunku do roku poprzedzającego. Wśród wszystkich 380 powiatów – z których 66 to miasta na prawach powiatu – powiat m.Bielsko-Biała jest na 40 miejscu pod względem wysokości zarobków. – Sam jestem młody i nie zamierzam wyjeżdżać z Bielska-Białej, gdyż mieszkam tu od urodzenia. Pewnie przemawia przeze mnie lokalny patriotyzm, ale z drugiej strony musimy zauważyć, że w Bielsku-Białej nie ma dziś praktycznie bezrobocia. Miasto cały czas się rozwija, wszelkie niezależne badania pokazują, że warto tu mieszkać, ale też warto zwrócić uwagę na fakt, że dużo ludzi młodych wybiera te największe miasta w Polsce jak: Warszawa, Kraków, Poznań czy Wrocław. 

Ja jednak patrzę przede wszystkim praktycznie z perspektywy młodego człowieka, który jak skończy studia, obroni tytuł magistra i będzie miał dyplom w ręce to zostanie w Bielsku-Białej, jeżeli tylko znajdzie dobrą, solidną i perspektywiczną robotę, która pozwoli mu tutaj założyć rodzinę i żyć z pracy, a nie pracą – dodaje Pryga. 

Co dalej?
Specjaliści szacują, iż w Bielsku-Białej w 2035 r. będzie mieszkało prawie 159 tys. ludzi. To o ponad 10 tysięcy mniej, niż obecnie. – Nie patrzymy na miasto przyszłościowo, w perspektywie 20-30 lat. Brakuje takiej wizji – stwierdza Poseł RP Przemysław Drabek. Niska stopa bezrobocia oraz wzrastające wynagrodzenia paradoksalnie nie przyczyniają się do zatrzymania bielskiej młodzieży. A liczby wciąż biją na alarm. Powinny być one „solą w oku” dla wszystkich samorządowców w mieście. Zawczasu, zanim obudzimy się na bezproduktywnej i wyludnionej “saharze”. Bielsko-Biała nie może wpisać się w trend depopulacji polskich miast. Bo skoro Rzeszów czy Zielona Góra może się pochwalić wzrostem liczby mieszkańców, to czemu nie mogłaby w przyszłości także stolica Podbeskidzia?

Wielkomiejski szum, w jego centrum ja

Wyprany z emocji myślę o egzystencji

Czekając na światło, czekając na znak

Klnę pod nosem - nie lubię poezji.

Poezja to oddanie, poezja to uczucia

Nie potrafię ich już dostrzec w ludziach ...

Poezja to nadzieja, poezja to romantyzm

Popadliśmy wszyscy w atawizm

Chciałem nieraz, zatrzymać eutymie

Afirmować życie na przekór dekadentom

Za krótko ... Czemu trwało to jedynie chwile!

Wtedy spotykamy się znów. Moja droga poezjo.

Ta kartka ma łzy, ta kartka ma krew

A przed nią ja, całemu światu wbrew

Słowa powodują poczucie synestezji

Nie dziwota, iż nie lubimy poezji ...

Jakkolwiek by to patetycznie nie zabrzmiało, Tinder stał się symbolem naszych czasów. Nieraz z niego drwimy, ale bezrefleksyjnie. Aplikacja randkowa wszak cieszy się ogromną popularnością. Brak zaspokojenia potrzeb erotycznych czy poczucie samotności – czemu Tinder zawdzięcza tak naprawdę swój fenomen?

Tinder wszedł "z buta" do dzisiejszej kultury i całkiem nieźle się  w niej urządził. Powstają na jego temat utwory muzyczne (PlanBe - Tinder Love, TKM - Tinder), filmy (Electric Love) czy też książki (Jakub Przytarski - #EraTindera, Joanna Jędrusik - 50 Twarzy Tindera). – Tinder to aplikacja, którą instalujemy w smartfonie; jest darmowa, chociaż istnieje też płatna wersja, która pozwala na przykład zwiększyć zasięg wyszukiwania partnerów i tak dalej. Każdy użytkownik ma swój profil i może przeglądać profile innych użytkowników. Jeśli ktoś nam się spodoba, przesuwamy jego zdjęcie w prawo. Jeśli osoba ze zdjęcia zrobi to samo, zostajemy parą (matchem, od angielskiego słowa match) i można zacząć ze sobą rozmawiać. Jeśli rozmawia się fajnie, można umówić się na spotkanie – pisze Jędrusik w swojej książce.

Mówimy więc o zjawisku cokolwiek poważnym, dotykającym osoby głównie w młodym wieku, ale nie tylko. Ironizowanie, spłycanie tematu Tindera do przygodnego seksu jest błędne. Współczesny człowiek szuka coraz to nowych leków na samotność, poczucie braku sensu i szczęścia. 

Wiem tylko, żem zgubiony. O ten czas bez ludzi,

to bez twarzy zwierciadło, które z wolna studzi

jakieś płomienie mroczne, kształty w siebie zbiera

i ja w nim bez odbicia i ja w nim umieram.

Przytoczony fragment pochodzi z wiersza pt. Samotność Krzysztofa Kamila Baczyńskiego. 1942 rok. Motyw pustki i odosobnienia przewija się od zawsze. Zmienia się forma ekspresji. Wygłosić twierdzenie o zmienności ludzkiej moralności to jak nie powiedzieć kompletnie nic. Przesunęliśmy jej granice daleko, być może za daleko. Na portalu randkowym człowiek jest swego rodzaju produktem: rozmiary i wymiary, wykształcenie i zainteresowania, wygląd i intelekt, zdjęcia i wizerunek. Co najlepsze, nikt nikogo do tego nie zmusza. Rzucona na szalę zostaje własna prywatność, w nadziei, iż uda się wyzbyć poczucia samotności.

Odnosząc się jeszcze do książki "50 Twarzy Tindera" Jędrusik podkreśla: – Tinder jest jak narkotyk, to można go brać długo, bez widocznych konsekwencji, i czuć się po nim absurdalnie dobrze – Trzeba mieć jednak świadomość, że narkotyk sprawia, że nie jesteśmy w pełni sobą, a świat, do którego nas przenosi, to niewątpliwie świat wirtualny, świat fikcyjny. Szczera cisza jest lepsza od fałszywej rozmowy. 

Najlepiej spędzić noc w zadumie.

Nad czym? Nad niczym. Ale tkliwie.

Między zachodem a jutrzenką

Wdać się w milczenie, jak w rozmowę,

I powtarzać w myśli — Norwidowe:

"Nic od ciebie nie chcę, śliczna panienko"... – Julian Tuwim

W Internecie możemy przeczytać wiele świadectw na temat poznania drugiej połówki na Tinderze. Czy są autentyczne? Pewnie duża część z nich tak, ale i tak nie zmieni to tego, iż wątpliwym jest, czy na portalu randkowym można nawiązać wartościową relację. Jeśli komuś się uda, chapeau bas.

 Na Tinderze można zaznać wszystkiego. Można znaleźć rozrywkę, czasem miłość. W wielu, bardzo wielu przypadkach można spotkać się jednak z wielkim rozczarowaniem, pogrążeniu się w amoku, a także nieciekawymi sytuacjami. Trudno jest więc sklasyfikować Tindera, sam w sobie nie jest ani dobry, ani zły. To tylko narzędzie dostosowane do czasów, w których się pojawiło, dlatego nie może być receptą na rozwiązanie żadnego problemu współczesnego społeczeństwa. To mogłoby się okazać niebezpieczne ... 

Pieniądze wśród piłkarzy to temat, który permanentnie przewija się w różnych dziedzinach, także jeśli mówimy o niższych ligach. Poczynając od negocjacji, kończąc na żaleniu ich, jak to biedni czasem muszą grać za przysłowiową kiełbaskę i piwo. W tym dyskursie zapominamy jednak o ... trenerach.

Wśród malkontentów nie brakuje opinii, jak to leży i kwiczy szkolenie młodych zawodników. Głównymi winowajcami tego stanu rzeczy na pierwszy rzut oka wydają się być trenerzy. Nie zazdroszczę im. Dlaczego? – Być może brakuje finansowania; stworzenia trenerom warunków. Ale brakuje im też samodyscypliny. Są zajęci w różnych przestrzeniach. To główny problem polskiego szkolenia. Można mówić wiele o bazach. Też uważam, że trzeba je udoskonalać, dbać o jak największą liczbę naturalnych boisk. Ale patrząc na trenerów, kulejemy. I to bardzo – stwierdził w jednym z wywiadów Rafał Górak, obecny trener GKS-u Katowice, wcześniej związany z bialską Stalą. 

Poziom "Okręgówki" czy IV ligi należy rozpatrywać w kontekście piłki amatorskiej. Ot, dodatkowe źródło dochodu, ale też realizacja pasji. Słowo "amator" nijak jednak się ma do obowiązków trenerów na tym szczeblu rozgrywkowym, w przeciwieństwie do piłkarzy. Na rozmowy z trenerami poświęcam mnóstwo czasu. Na przestrzeni 12 miesięcy wyszły by pewnie horrendalne liczby godzin. Złapać, któregoś w ciągu tygodnia? Ciężko ... "Oddzwonię po pracy", "Pogadamy wieczorem". Często jest tak, że szkoleniowcy prosto z pracy jadą na trening ... 

... który też trzeba zaplanować, a później przygotować. Jeśli ktoś przyjdzie, bo z frekwencją wśród zawodników jest różnie – trener zawsze musi być. Do tych obowiązków dochodzi analiza rywali, sprawy, którymi trener w ogóle nie powinien się zajmować. To nie jest rzadki okaz, iż szkoleniowiec w klubach z niższych lig musi być Alfą i Omegą. Wreszcie dochodzi adrenalina meczowa oraz ta po ostatnim gwizdku arbitra. 

Niektórzy z trenerów bardzo przeżywają mecze, oczywiście te zakończone porażką. Śmiem twierdzić, że za bardzo. Głupia przegrana w sobotnie popołudnie i cały wieczór do kitu ...

A, no i kwestia najważniejsza. Licencja. Nie są to tanie rzeczy. Najczęściej pieniążki te należy wyłożyć z własnej kieszeni. Aby ją zrobić należy brać udział w konferencjach, które nie są na miejscu. To również są koszty. 

Nie żyjemy jednak w idylli. Nie dotrwamy czasów, gdzie trenerzy będą mogli skupić się tylko na "trenerce" na poziomie IV ligi czy "okręgówki". Nie mówiąc już o szkoleniu młodzieży, nawet w tych większych szkółkach piłkarskich. A szkoda! Szkoleniowcy muszą łapać kilka srok za ogon, co niewątpliwie wpływa na poziom szkolenia. Rodzi się także wiele pytań, co od takiego trenera można wymagać? A wymagania są duże, by nie powiedzieć zbyt wygórowane. 

Etymologia słowa "amator": osoba zajmująca się czymś nieprofesjonalnie. Mówienie tak o trenerach jest więc pewną obelgą. Obowiązki trenerów na szczeblu IV ligi, "okręgówki" czy nawet w niektórych przypadkach a-klasy nie różnią się aż tak bardzo, od obowiązków profesjonalnych szkoleniowców. Swoją robotę zawsze trzeba zrobić. Nie różnią się także emocje po meczu. Wiedzą to tylko oni sami, dlatego doceniajmy ich oraz cieszmy się, że idą młodzi. Bo to nie łatwy kawał chleba. Trzeba się także użerać z takimi dziennikarzami ... 

Człowiek jest odbiciem natury, ale i lustrem, w którym natura się przygląda. Tragedia w Australii skłania do refleksji. Nad naszym życiem, nad całą strefą ekologiczną. Zabójczy żywioł pochłonął życie prawie pół miliarda zwierząt! Jedno jest jednak pewne. Świat jaki znałem się kończy. 

Mówiąc, tudzież pisząc, o Australii należy mieć na względzie, iż mamy do czynienia z procesem, który trwa od kilku miesięcy. Ba, od trzech lat zmaga się ona z ekstremalną suszą, lecz dokładnie od września spłonęło 8,4 mln ha australijskiego buszu, lasów i terenów mieszkalnych – to obszar prawie tak duży jak cała powierzchnia polskich lasów, która obejmuje 9,2 mln ha. Pożary zniszczyły 45 proc. Wyspy Kangura, słynącej z dzikiej przyrody i położonej na południe od Adelajdy. Nic więc dziwnego, iż premier Australii Scott Morrison jest krytykowany za zbyt opieszałą walkę z ogniem, lecz w ostatnich dniach wysłał strażakom do pomocy 3000 rezerwistów, a władze tego kraju władze przeznaczą dodatkowe 2 mld australijskich dolarów na walkę ze skutkami pożarów. 

Tragedia, jaką obserwujemy w Australii, uderza w nasze – europejskie – serca. Do tej pory zabójczy żywioł pochłonął życie prawie pół miliarda zwierząt oraz 25 osób. – Ogień niczego nowego nie stwarza, on po prostu jest. Jeśli po to, by zaistniał ogień, trzeba zniszczyć jakieś rzeczy, to taka jest natura ognia – pisał Dan Wells. 

Nie zabrakło też takich, którzy chcą dopisać do ostatnich wydarzeń ideologię. Na marginesie, zachodzę w głowę, czemu zawsze przy okazji tragicznych momentów, wychylają się ze swoimi opiniami kretyni, zyskując przy tym spore zainteresowanie. Aż tak duża żądza rozgłosu? Tym razem wypadło na rapera Tau. Artysta uważa, że tego typu kataklizm jest efektem aborcji i promocji środowisk LGBT. – Zastanawia tylko jedna rzecz – gdzie byli ci wszyscy politycy, aktorzy, celebryci, piosenkarze, działacze społeczni? Gdzie oni byli z tymi swoimi apelami, rysuneczkami, zbiórkami pieniędzy, gdy kilka dni temu ogłoszono, że znów pobito niechlubny, tragiczny i demoniczny rekord świata, a mianowicie w zeszłym roku zostało zamordowanych 42 mln dzieci w łonach matek. To nieskończenie gorsza informacja od tej, że płonie las.

Takie kataklizmy to znaki czasów, to konsekwencje grzechów. Pamiętajmy, że w Australii panuje straszliwe prawo aborcyjne, które pozwala zabijać dziecko nawet do samego momentu urodzenia. Oprócz tego Australia promuje LGBT i przeróżne ideologie niszczące moralność człowieka. A więc co siali, teraz zbierają. – stwierdza kielecki raper w nowym odcinki Raportu z Wojny o Duszę.

Chyba nikogo nie trzeba przekonywać, jak bardzo tego typu opinie są sprzeczne z prawami logiki. Co jednak jest niepodważalne, to fakt, że "coś" ruszyło. Internauci z całego świata organizują zbiórki pieniężne. Jedna z największych, jak nie największa, została utworzona przez Celeste Barber. Australijska pisarka, aktorka i komiczka uruchomiła zbiórkę na Facebooku, apelując o pomoc dla Australii. „To jest przerażające" – napisała. Pieniądze z akcji zostaną przekazane Straży Pożarnej Nowej Południowej Walii i na Fundusz Darów dla Straży Granicznej. Nadal można wesprzeć akcję. Zebrano już ponad 100 mln zł. 

Świat – jaki znałem – kończy się. Bo czy rzeczy, dobra, za którymi gnamy każdego, mają aż tak duże znaczenie? To smutna refleksja, ktoś powie histeryczna. Chcemy pomagać koalom, zamartwiamy się losem zwierząt. Zginęło tylko 25 ludzi – co weekend na polskich drogach ginie ich przecież więcej. Nie, nie ma w tym ani krzty histerii. Zróbmy dla tej planety coś dobrego. Patrzymy na Australię, jako coś bardzo odległego. Za kilka, kilkanaście, kilkadziesiąt lat to nas może spotkać podobna tragedia. Nie na wszystko mamy wpływ, lecz człowiek – jak już na wstępie zaznaczyłem – jest odbiciem natury, ale i lustrem, w którym natura się przygląda.

Przed nami szampańska noc! No, może przed większością z nas. Spędzenie 31 grudnia w domowym zaciszu ma jednak swoją magię. Zobaczenie Maryli Rodowicz na Sylwestrze TVP to jest coś. Jedni nocą wyłączą więc telewizor, inni pijani wpadną do łóżka. A potem nadejdzie on ... rok 2020. 

Czasy, gdy byłem ekshibicjonistą emocjonalnym, minęły. Czy bezpowrotnie? Nie wiem. Zresztą, kogo by interesowały, jakieś moje podsumowania roku. Nie robię tego nawet sam dla siebie. Nie będę też snuł refleksji na temat postanowień noworocznych. To też mało kogo ciekawi (tak koledzy i koleżanki po fachu, którzy wypisujecie, co zamierzacie robić w 2020 – to słaby temat). Takowych postanowień sam również nie mam.

I nie jest to bynajmniej cynizm. W filozofii jestem kiepski, ale gdybym miał się postawić, w jakieś grupie, byliby to epikurejczycy. To raczej jest świadomość tego, jak życie bywa przewrotne i niespodziewane. Możesz wejść w Nowy Rok z rozwiniętymi skrzydłami i entuzjazmem. Być szczęśliwy, pewny swego, a już początkiem stycznia cały ten cudowny obraz może runąć.

Albo na odwrót. Jesienna depresja postanowi się przedłużyć, przez co możesz nie mieć chęci na nic, a wystarczy pojawienie się jednej osoby, aby powrócił wcześniej zagubiony zapał. Jej oczy, uśmiech, obecność sprawiają, że chcesz planować kolejne rzeczy, a Nowy Rok w tym przypadku to tylko symbol. 

Ależ on jest mało ambitny – ktoś może pomyśleć (komu nieambitnemu chciałoby się coś pisać w Sylwestra?). Sceptycyzm dotyczy jednak tylko stawiania celów, bo Nowy Rok. Zdecydowanie lepiej stawiać sobie postanowienia w trakcie 12 miesięcy. Step by step. Rzut na głęboką wodę często powoduje, iż cele noworoczne kończą się fiaskiem. I tak w koło Macieju mało kto wyciąga wnioski. 

My tu gadu, gadu, a trzeba iść się bawić (albo włączyć Sylwestra TVP). Nowy Rok niech przyniesie każdemu z Was dużo zdrowia, wiele radości, miłości, a przede wszystkim szczęścia. Do zobaczenia w 2020! 

Aby świat zmienić, trzeba go najpierw dobrze opisać. Tak było, ale już tak nie jest. To obrazy narzucają nam tok myślenia. 

Dlaczego przestarzałą? W ostatnich kilku latach wraz z popularyzacją Instagrama, emotikonów, memów itd. napędził się ogromny mechanizm graficzny. Każdy z nas miał kiedyś do czynienia z clickbaitem - treścią, która wycelowana jest w generowanie zysków z reklam internetowych, kosztem jakości oraz rzetelności materiału. Clickbait charakteryzuje się sensacyjnym nagłówkiem lub miniaturką przyciągającą wzrok, co ma zachęcić do kliknięcia w materiał. 

Portale wykorzystują fakt, iż ludzie po prostu dziś nie czytają, albo to, że sztuka czytania zanika. Aby nie być gołosłownym, badania Biblioteki Narodowej wykazały, że 63 procent polaków w 2016 roku nie przeczytało ani jednej książki. Zaledwie co dziesiąty Polak sięgnął po więcej niż siedem pozycji. 

Można jednak to wszystko wziąć na "chłopski rozum", po co nam to? Mamy tablicę na Facebooku, gdzie większość najważniejszych informacji jest przekazana za pomocą obrazu. Mamy Instagram, na którym"gwiazdki" próbują się silić na intelektualistów cytując Paulo Coelho. Nie po to jednak wchodzi się na Instagram, aby czytać, lecz by oglądać zdjęcia - przez to oceniamy zazwyczaj "książkę po okładce". Jest również Messenger, gdzie również nie piszemy elokwentnych eloboratów, tylko w jak najkrótszej formie chcemy przekazać jakąś myśl, a zamiast pisać o emocjach wystarczy emotikon. 

Fakt, to bardzo wszystko ułatwia życie, lecz... to wszystko dotyczy świata wirtualnego. Kiedyś na zewnątrz przecież trzeba również wyjść. Ot, choćby nawet na randkę z kobietą poznaną na Tinder, gdzie do nawiązania rozmowy skłonił – a jakże – obraz. Dziś, jak nigdy wcześniej pojawiają się problemy w komunikacji między ludźmi na płaszczyźnie werbalnej, które niosą w później szereg nieprzyjemnych konsekwencji. 

W pracy naukowej Macieja Kawki: "Komunikowanie wizualne a nauka o mediach – współczesność i perspektywy" czytamy. - To fotografia odzwierciedla nasz świat i jest najmniej zakłamana i najbardziej szczera. Tekst, dopiero wsparty zdjęciem, staje się wiarygodny, wtedy bowiem jesteśmy gotowi coś uznać za prawdę, gdy zobaczymy to na własne oczy. To wszystko prawda, ale czy to wystarczy, by za pomocą obrazów ludzie mogli się nie tylko częściowo, ale w ogóle porozumieć i przekazać wszelkie żądane treści i czy fotografia oraz wszelkiego rodzaju przekazy wizualne mogą pełnić rolę kodu komunikacyjnego? Na pewno nie i też trudno wymagać tego od fotografii. Nie temu przecież ma służyć zdjęcie, obraz nigdy nie osiągnie poziomu kodu językowego, niemożliwe jest porozumienie między ludźmi za pomocą fotografii – jak jednak potrafią być zakłamane fotografie,  wszyscy wiemy. Trzeba więc uważać na świat komunikacji wizualnej, gdyż jest on płytki i nader banalny. Łatwy do wykreowania, przerobienia. Stanowi on pułapkę, w którą często wpadamy ...