30 maja 2020 roku to bardzo ważna data – od wtedy nie musimy nosić maseczek! Umówmy się, nikt nie wierzył w ich ochronną właściwość – nosiliśmy je, bo ktoś nam tak kazał. Nosiliśmy je przed strachem dostania mandatu przez policję, a nie zarażenia się chorobą.

Mieliśmy nosić te maseczki do momentu wynalezienia szczepionki na koronawirusa, ale coś się zmieniło. Zniesione zostało także kilka innych obostrzeń:

– możliwość zgromadzeń, w tym koncertów plenerowych, do 150 osób

– zniesienie limitu osób w restauracjach, kawiarniach, barach, targach i na poczcie (z zachowaniem dwumetrowego dystansu),

– zniesienie limitu osób w zależności od powierzchni w sklepu.

To takie najważniejsze, fajnie! Zaczynamy wracać do normalności, wypełniają się bary, restauracje, etc. Na ulicach i w parkach tętni życie. To wszystko cieszy. Tylko ... koronawirus nie wyparował. Wczoraj (tj. 29.05.2020 r.) było 221 nowych przypadków zakażenia i 0 zgonów – na 38 milionów mieszkańców. Pandemia jak cholera!

Początkiem marca napisałem tekst pt. Koronawirus a mycie rączek (https://bit.ly/BM_notatki). Ironia, ale z nutą niepewności i przestrogi. Jest jednak dokładnie tak, jak w nim przypuszczałem 3 miesiące i temat ucicha, choć wówczas byłem stawiany w jednym szeregu z antyszczepionkowcami i palaczami masztów 5G.

Nie, to po prostu czysta kalkulacja i logika. Nic wielkiego, jeśli ktoś nie jest podatny na manipulacje. Prosty przykład – po jaką cholerę zamknięte zostały w trakcie tej "pandemii" lasy?! Z jednego prostego powodu. Kiedy jeszcze można było chodzić po lasach, to nie było tam wielu osób, maksymalnie trzy-czteroosobowe grupki raz na jakiś czas. Lasy były zamknięte po to, żeby móc coś ludziom dać. Zabranie ich nie było aż tak dotkliwe, bo większość ludzi ma lasy w d*pie i nigdy do nich nie chodziła. Natomiast kiedy okazało się po dwóch lub trzech tygodniach, że mogą tam iść, to się ucieszyli, że coś zyskali. Ludzie potrzebują tej informacji, że coś idzie ku lepszemu i takie lasy były doskonałe.

Dziś podobnie jest z maseczkami i innymi obostrzeniami. Pamiętajmy jednak – koronawirus jest. Tak jak inne choroby. Dlatego dbanie o siebie jest cały czas wskazane, mimo kolejnego etapu odmrażania gospodarki. Mam wrażanie, że ludzie lubią popadać z jednej skrajności, w drugą skrajność. Wpierw szok, panika, zamknięcie się w domu, a teraz wyjście i łapczywe korzystanie z życia. Nie o to w tym chodzi.

Piłka nożna to jedna z tych dziedzin życia, w których czasem na próżno szukać logiki – za to ją kochamy. Jak to jednak bywa, szczególnie w romantycznym ujęciu, pomiędzy miłością a nienawiścią jest wbrew pozorom bardzo cienka granica. 

Od 4 maja drużyny stopniowo wracają do treningów. W małych, sześcioosobowych grupach – przynajmniej, tak brzmi oficjalna wersja. W praktyce bywa inaczej. Ale nie ważne! Nie będę nikogo moralizował, gdyż sam jestem w głębi duszy cynikiem. Podczas środowej konferencji premier ogłosił dalsze plany odmrażania gospodarki oraz sportu i znoszenia obostrzeń w dobie pandemii koronawirusa. I tak, od 18 maja na pełnowymiarowych boiskach będzie mogło przebywać do 22 zawodników i 4 trenerów, natomiast na mniejszych obiektach otwartych, skoczniach, torach, orlikach, skateparkach, do 14 osób i 2 trenerów. 

Czyli teraz można trenować,w pełnych grupach, "na legalu". Mało tego, można grać sparingi wedle odpowiednich wytycznych. Nie można jednak tylko rozgrywać ... ligowych meczów. Jeden z działaczy wczoraj do mnie napisał, z przymrużeniem oka, że na kanwie popularności wszelkich challenge'ów zorganizuje swój – od przyszłego tygodnia kluby będą grać sparingi według terminarza rundy wiosennej sezonu 2019/2020. Jeśli będzie trzeba jakieś obsługi medialnej, to polecamy się.

Decyzja o zakończeniu rozgrywek od IV ligi w dół zapadła 7 maja br., podczas spotkania w Warszawie szefów wszystkich 16 Związków Piłki Nożnej. Ostatecznie podjęto decyzję o uznaniu tabel z awansami, lecz bez spadków. – Moim zdaniem powinniśmy uznać awanse, lecz nie uwzględniać spadków. Niektórzy uważają, że to niesłuszne, ale porównałbym to do szkoły. Uczniowie rozegrali "rundę" jesienną, ale wiosennej już nie. Co prawda uczą się online, ale jest to przecież nauka przez bardzo małe "n". Czy idąc tym tokiem myślenia, uczniowie nie powinni otrzymać promocji do wyższej klasy? - argumentował prezes podokręgu Żywiec, Dariusz Mrowiec, co z kolei zripostował trener LKS-u Bestwina. –  Czytałem niedawno na waszych łamach, że trudno ucznia nie promować do następnej klasy, gdy semestr już zaliczył. Czy w takim razie kogoś, kto na to nie zapracował należy ciągnąć dalej na siłę z całą grupą? – powiedział Sławomir Szymala.

Niewątpliwie bliżej mi do opinii trenera Szymali, aczkolwiek odnoszę wrażenie, iż szkoła, metaforyczny obraz włodarzy rozgrywek według prezesa Mrowca, rozleniwiła się. Jasne, są tacy uczniowie, którzy lubią, jak niewiele się od nich wymaga, byleby się tylko "prześlizgnąć" do następnej klasy. Ale są też tacy, którzy chcą coś ze szkoły wyciągnąć, czegoś się nauczyć. Są ambitni, starają się, sumiennie odrabiają lekcje. Ci w zaistniałej sytuacji dostali przysłowiowego "kopa".

I niech nikt mi nie mówi, że nie można było tego przewidzieć, że rząd wprowadzi taką możliwość, jak podczas środowego wystąpienia Mateusza Morawieckiego. Rząd "trąbił" o III etapie odmrażania gospodarki od kilku tygodniu. Są jednak tacy, którzy potrafią się zreflektować. Ryszard Niemiec, prezes Małopolskiego Związku Piłki Nożnej zamieścił wczoraj na Twitterze niespodziewany wpis. Według prezesa Niemca, sezon w małopolskich ligach od IV w dół wcale nie został zakończony. Ostateczne decyzje mają zostać podjęte 28 maja. – Wszystkim pomstującym na wojewódzkie ZPN i ich baronów proszę o odszczekanie wyzwisk! W M-Polsce decyzje o tym-grać czy nie grać? 28 maja! – stwierdził "sternik" MZPN. 

Pośpiech, połączony ze sporą dozą emocji nie jest więc dobrym doradcą. Tak jak w tytule, w zbytnim pośpiechu suka rodzi ślepego szczeniaka – to akurat piękne powiedzenie, które wymyślili Jakuci. Trochę to przykre, że wszystko zacznie wracać do normalności w najbliższych tygodniach: restauracje, kawiarnie kina plenerowe, itd. –  tylko nie rozgrywki w niższych ligach. Trudno, pocieszymy się sparingami. 

fot. Szymon Szwajkowski

Aż tak mądry nie jestem, aby wymyślić powyższe słowa – ich autorem jest najbardziej znany piewca brzydoty, Charles Bukowski. Tak naprawdę, co to oznacza bycie grzecznym? Kiedyś: nie skacz, nie kręć się, nie zsuwaj z wersalki, nie płacz. W fazie dojrzewania chyba każdy słyszał magiczne, nie pyskuj, czyli po prostu nie miej swojego zdania. Nie okazuj swojego niezadowolenia, bo powinieneś być zadowolony z wszystkiego, co starszy mówi i robi. Pasuj do "układanki", bądź pasywny, masz być miękki, aby "wpasować się w szczeliny systemu", jak trafnie przyznała Katarzyna Nosowska w programie Kuby Wojewódzkiego. 

Nasze społeczeństwo jest grzeczne. Jest zdecydowanie za grzeczne. Pierwiastek buntu i szaleństwa został skutecznie z nas stłumiony na etapie wychowania. Przywołując ponownie Bukowskiego, niewolnictwo nigdy nie zostało zniesione, po prostu zostało rozciągnięte na wszystkie kolory.

Tak jest jednak wygodniej i widzimy to szczególnie dziś. Nikt nie będzie przecież domyślał się, co jest dla Ciebie ważne, dopóki na głos, wyraźnie tego nie wypowiesz. A więc możesz żyć w spokoju. Nie zadawaj pytania, dlaczego tak jest, dlaczego tak wygląda nasza rzeczywistość? Nawet w ogólnodostępnej Wikipedii można odnaleźć definicję, że asertywność w psychologii to termin oznaczający: "Posiadanie i wyrażanie własnego zdania oraz bezpośrednie wyrażanie emocji i postaw w granicach nienaruszających praw i psychicznego terytorium innych osób oraz własnych, bez zachowań agresywnych, a także obrona własnych praw w sytuacjach społecznych. Jest to umiejętność nabyta”. Dokonałeś wyboru pomiędzy byciem asertywnym a byciem grzecznym. 

Paradoksalnie, jeśli dorosły człowiek jest „grzeczny” wobec starszych i mądrzejszych oraz nie potrafi im się przeciwstawić niezależnie od tego, co robią, wcale nie świadczy to o jego kulturze, tylko o tym, że nie jest dorosły.

Jak napisał śp. Paweł Zarzeczny, jeżeli więc jesteś mądry, masz w ręku książkę lub gazetę, nie możesz nie zauważyć, że masz głupszych szefów od siebie. Ale twoja inteligencja każe ci o tym... milczeć. Jako człek mądry nie możesz mówić prawdy - bo inaczej stracisz przyjaciół. Oni chcą żyć w swoim bezpiecznym świecie, a ty, mówiąc coś zbytnio wprost, uznany zostałbyś za heretyka. Kopernika. Ale - inteligencja to przecież wybaczanie, przepraszanie za nieswoje nawet grzechy, defensywa.

Był taki moment w życiu, że byłem dość blisko polityki. Ba, z pewnej fascynacji tą dziedziną wybrałem po maturze studia politologiczne. Przeszło mi jednak dość szybko, zdając sobie sprawę, jaki brud, obłuda, hipokryzja panuje w polityce. W polityce, która ustala, jak mamy żyć.

Od tego czasu staram się nie zabierać głosu na tematy polityczne. Owszem, z wygody, ale również ze strachu przede wszystkim o relacje z ludźmi. Bo wbrew panującej opinii są ludzie, którzy głosują na partię rządzącą. Są też tacy, którzy popierają Platformę, Sojusz Lewicy Demokratycznej, Konfederację itd. Cenię sobie szacunek, a gdy dochodzi do starcia dwóch przeciwstawnych opinii, to wybucha konflikt. Nie na argumenty, na wyzwiska.

Szczególnie to obnaża obecna sytuacja. W ludziach aż kipi od złości, aby nie powiedzieć – od wkurwienia. Bliska mi osoba przyznała, że przeraża ją obecna rzeczywistość.Gdy kogoś mijasz na ulicy, drugi człowiek patrzy się na Ciebie, jak na wroga, a z drugiej strony widać w jego oczach cierpienie i bezsilność.

Daliśmy się jak dzieci wrzucić w konflikt o interesy polityczne. Jak dzieckiem, kieruje nami ekran telewizora. Jak małe dziecko, które słucha starszego daliśmy sobie założyć maski i grzecznie podporządkować się starszym. Starszym, którzy nie są i nie powinni być dla nas żadnymi autorytetami.

No i co, zaraz wybory. Czy są zgodne z konstytucją, czy są słusznie przeprowadzane, czy nie – bez znaczenia, one i tak się odbędą. Dlatego wielkie brawa dla Małgorzaty Kidawa-Błońskiej. Za szczyt głupoty. Startować w wyborach i namawiać swoich wyborców do ich bojkotu … Jej ruchy polityczne można porównać do tego, jakby chciała grać w szachy, niestety – wcześniej umiała grać tylko w warcaby, dlatego rusza figurami byle jak.

A teraz coś optymistycznego – najgorsze przed nami, a dokładniej po wyborach. Nie ma prognozy na poprawę sytuacji, wręcz przeciwnie. Będzie wrzask, że wybory odbyły się niezgodnie z prawem, oj będzie. Tylko mleko już będzie wylane.

Najgorsze jest to, że to nie oni, ci na górze (z jednej i drugiej strony) odczują tego konsekwencje. Odczujemy to my, gdy będziemy się tak bardzo się nienawidzić, że ten wybrał tego kandydata, a ten tamtego.

Daniel Mikołajewski przebojem wszedł do podstawowego składu ekstraklasowego Rakowa Częstochowa, do którego dołączył w styczniu br. W poprzednich miesiącach młody obrońca występował głównie w IV-ligowych rezerwach Lechii Gdańsk. Z Mikołajewskim rozmawiam m.in. o sporym przeskoku w jego karierze. 

Bartłomiej Malec: Można powiedzieć, że w ostatnim czasie spełniłeś swoje marzenie, marzenie o grze w najwyższej klasie rozgrywkowej w Polsce? 

Daniel Mikołajewski: Dokładnie tak, to było jedno z moich największych marzeń i właśnie to marzenie się spełniło. Teraz nie osiadam na laurach i czas na spełnianie kolejnych.

Dużo rzeczy obok ciebie w minionych tygodniach działo się bardzo szybko. Mowa tu przede wszystkim o wejściu do podstawowej “11” Rakowa. Jak czujesz się w Częstochowie?

D.M.: W Częstochowie czuję się bardzo dobrze, fajna atmosfera, otoczenie oraz ludzie. Drużyna przyjęła mnie bardzo dobrze, więc to ułatwiło mi zaaklimatyzowanie się w niej.

Jaki jest trener Papszun? 

D.M.: Trener Marek Papszun jest wymagającym trenerem, mającym charakter. Uważam, że właśnie tego potrzeba w drużynach zespołowych, aby taki człowiek czuwał nad wszystkimi zawodnikami oraz resztą sztabu i wraz z nimi profesjonalnie podchodził do swojej pracy. Tak jak to wygląda właśnie w Rakowie, poprzez sztab szkoleniowy, zawodników i ludzi pracujących w klubie wszyscy mają profesjonalne podejście do tego co robimy.

Stałeś się jednym z objawień ekstraklasy, mimo iż kilka miesięcy wcześniej występowałeś w IV-ligowych rezerwach Lechii Gdańsk. Co ci pomogło w ogóle nie odczuć tego przeskoku? 

D.M.: Nie mi to oceniać czy stałem się jednym z objawień czy nie. Od sierpnia 2019 roku trenowałem w rezerwach Lechii, a wcześniej cały czas byłem z pierwszą drużyną. Nie odczułem tego przeskoku, ponieważ będąc w rezerwach wiedziałem, że w zimę kończy mi się kontrakt i będę musiał być gotowy na styczeń do nowego klubu, którym jest Raków. Podszedłem do sprawy profesjonalnie i w drugiej drużynie nie obrażałem się tylko na każdym treningu i meczu dawałem z siebie wszystko, żeby tak jak już wspomniałem być gotowy w 100%, a nie dopiero wchodzić na odpowiedni poziom w nowym klubie i tracić czas.

Jak myślisz, wielu jest takich młodych zawodników, jak ty, którzy grają w rezerwach uznanych klubów a spokojnie daliby radę w ekstraklasie?

D.M.: Na pewno paru się znajdzie, chodź do tego potrzebna jest spokojna i chłodna głowa, żeby pokazać to samo, a nawet więcej w wyższych ligach, co prezentowało się w niższych. Co najważniejsze, trzeba się ciągle rozwijać.

W Lechii Gdańsk przez blisko trzy sezony nie udało ci się zadebiutować w pierwszej drużynie. Jest o to trochę żal do klubu z Trójmiasta?

D.M.: Nie mam żadnego żalu do nikogo. Poza tym przez półtorej roku kontraktu w Lechii byłem na wypożyczeniach w pierwszoligowych zespołach: GKS Tychy oraz Stomil Olsztyn. Gdy wróciłem do Gdańska z wypożyczeń okazało się, że od pół roku gram z zerwanymi więzadłami w kostce i kolejne pół roku, może nawet więcej, miałem przerwę spowodowaną właśnie tą kontuzją. Ostatni rok w Lechii wyglądał tak, że byłem nadal cały czas w pierwszej drużynie i udało mi się tylko raz być w 18-stce meczowej na mecz z Jagiellonią. Później okres przygotowawczy do obecnego sezonu przepracowany z pierwszą drużyną i w sierpniu zostałem przesunięty do drużyny rezerw i zostałem tam już do końca 2019 roku.

A gdybyś miał cofnąć czas, ponownie zdecydowałbyś się w wieku 17 lat na transfer z Podbeskidzia do Lechii?

D.M.: Nie cofnąłbym czasu i nie żałuję tej decyzji. Doświadczyłem przez ten czas bardzo dużo, poznałem tam naprawdę wspaniałych ludzi, nauczyłem się dużo od sztabu szkoleniowego oraz zawodników, z którymi tam byłem. Wspominam ten czas naprawdę dobrze, mimo to, że nie ułożyło się to pod względem piłkarskim tak jak sobie o tym myślałem. Jestem teraz bogatszy w doświadczenia i mogę wykorzystać to teraz każdego dnia.

Trzeba również podkreślić, iż rozwój twojej kariery mocno zahamowały kontuzje. Która z nich była najpoważniejsza i czy już jest wszystko w porządku? 

D.M.:  Troszkę borykałem się z urazami. Najpoważniejszą były więzadła zerwane w kostce. Grałem z zerwanymi więzadłami pół roku, o czym nie wiedziałem, a następnie straciłem ponad pół roku czasu na dojście do siebie w 100% po operacji i ciężkich rehabilitacjach. Na szczęście od dłuższego czasu jest wszystko dobrze i nie czuję żadnego dyskomfortu po tym urazie. Operował mnie naprawdę bardzo dobry doktor i jestem mu za to wdzięczny.

Niestety, teraz mamy przerwę od piłki nożnej z uwagi na epidemię koronawirusa. Dla ciebie chyba w najgorszym momencie, zacząłeś grać w podstawowej “11’, zbierać pochlebne recenzje …

D.M.: Szkoda troszkę, że akurat teraz, ale to nie zależy ode mnie więc pracuję ciągle mocno, żeby utrzymać się w składzie Rakowa, a nie skupiam się na rzeczach, na które nie mam wpływu. Muszę być gotowy od razu, tak jak byłem gotowy od stycznia tego roku.

Jak u was wygląda przerwa od treningów zespołowych? 

D.M.: W tej sytuacji wszyscy trenujemy indywidualnie w domach. Dostajemy rozpiski od sztabu i pracujemy sami.

Wierzysz jeszcze, że uda wam się wrócić na ligowe boiska w tym sezonie? 

D.M: Jestem pozytywnej myśli, że wrócimy jak najszybciej i dokończymy sezon.

Tobie oraz naszym czytelnikom wypada chyba życzyć na najbliższy czas przede wszystkim zdrowia. 

D.M.: Dokładnie tak, dużo zdrowia dla wszystkich, zostańmy w domach i bądźmy świadomi otaczającej nas sytuacji. Nie panikujmy, bo to nam w niczym nie pomoże, tylko profesjonalnie i z głową podejdźmy do zaistniałej sytuacji.

fot. Łukasz Sobala/Press Focus

Nie ma wojny, żołnierze nie chodzą po ulicach, czołgi nie jeżdżą. Nalotów też nie ma. Mimo to w Wielką Sobotę nie pójdziemy poświęcić koszyków. W Wielkanoc w wąskim gronie zjemy śniadanie, a w śmigusa-dyngusa nie ujrzymy dzieciaków oblewających siebie wodą. 

Świat z ulic, domów, miejsc kultu przeniósł się do Internetu. Dzieci uczą się online. Studenci pracują zdalnie. Spotkania ze znajomymi? Tylko na Skype. Podobnie jak z rodziną. Msze Święte można oglądać jedynie na Youtubie albo w telewizji. Sam diabeł by pewnie się tego nie spodziewał, że tak można! Że koronawirus może spowodować takie konsekwencje. A może to jednak jego sprawka? 

Z drugiej strony rząd wprowadza kolejne obostrzenia. Słusznie czy nie słusznie – nie tutaj o tym. Z pewnością jednak u wielu ludzi obecny stan rzeczy wzbudza "doła". Członkini zarządu Telewizji Polskiej Marzena Paczuska ma to jednak głęboko gdzieś i ostatnio podzieliła się refleksją, jaki wpływ mają restrykcje związane z pandemią koronawirusa na zdrowie psychiczne Polaków. Zgodnie z nowymi regulacjami, nie można m.in. wchodzić do lasów i parków. – Teraz każdy cierpi na depresję. W d...się poprzewracało - napisała Paczuska na Twitterze. 

Najgorsze co może zabraknąć w obecnej sytuacji, to serca. Brzmi to jakże infantylnie, ale cóż – wspierajmy po prostu siebie. Joanna Krzyżanowska-Zbucka z Instytutu Psychiatrii i Neurologii w Warszawie, współzałożycielka Fundacji eFkropka została zapytana, czy po zakończeniu epidemii koronawirusa, grozi nam epidemia depresji . – Obawiam się, że tak będzie, nie tylko dlatego że tych reaktywnych depresji będzie więcej. Warto powiedzieć, że lęk sam w sobie nie jest złym uczuciem, on jest często bardzo mobilizujący, ale dziś mamy do czynienia z lękiem, który jest potęgowany przez różne źródła i to „nakręcanie się” tym uczuciem nie sprzyja w dbaniu o higienę zdrowia psychicznego, tylko sprawia że ludzie z tego zwielokrotnionego lęku podejmują różne nadmiarowe, absurdalne działania i ich stan zdrowia się pogarsza. Obserwujemy jak ludzie reagują na stres i kiedy bezpośrednie zagrożenie mija, może dojść do jakichś kryzysów psychicznych. 

W tej chwili u nas na oddziale jest mniej pacjentów niż zwykle, bo ci co nie muszą, nie zgłaszają się, a czasami było trochę nadmiarowych przyjęć, z kolei ci którzy powinni przychodzić rezygnują z tego, ponieważ boją się wirusa. Jak epidemia minie, ta sytuacja może się diametralnie odwrócić – stwierdziła lekarka w rozmowie z portalem medexpress.pl.

Nie dajmy się! Cieszmy się z kontaktami z najbliższymi, doceniajmy, że z tymi dalszymi możemy porozmawiać online. Obejrzyjmy nawet Mszę Świętą na Youtubie, co nam szkodzi! Nie zastąpi to nam tego, co było wcześniej, ale sprawi, iż oczekiwanie na powrót do normalności może być mniej bolesne. Dlatego wszystkim życzę w tym czasie przede wszystkim pogody ducha i zdrowia. Świąt spokojnych i radosnych spędzonych w gronie tylko najbliższych. Wytchnienia od codziennych obowiązków. Wielu pozytywnych chwil i energii na kolejne, wiosenne dni. 

Jesteśmy świadkami wydarzenia – przynajmniej – przełomowego w "internetach". Prezydent Andrzej Duda założył konto na TikTok, czym wywołał falę skrajnych komentarzy. Czy słusznie? Sama platforma nie jest kontrowersyjna, ale to, co ludzie tam zamieszczają oraz w jakim czasie prezydent czyni ten ruch, już tak.

– Najstarszą i najsilniejszą emocją ludzkości jest strach, a najstarszym i najsilniejszym rodzajem strachu jest strach przed nieznanym – pisał Howard Phillips Lovecraft. Dlatego kilka słów o tym, czym jest Tik Tok.  Z platformy społecznościowej korzystają głównie młodzi ludzie, którzy umieszczają w sieci krótkie, zabawne (przynajmniej w założeniu) filmiki - w większości treścią zbliżone do teledysków muzycznych. TikTok wyrasta na giganta, jeśli chodzi o tego typu aplikacje. 13–15 lat – w takim wieku jest 65% użytkowników TikToka, o których zwykliśmy mówić milenialsi. To pierwsze pokolenie, które z technologiami jest oswojone już od urodzenia. Z większą wprawą obsługuje smartfony i tablety niż rodzice czy starsze rodzeństwo. To sieciowi tubylcy – jak ich nazywają socjologowie.

Starsze pokolenie może mieć problem z "ogarnięciem" tej platformy. Osobiście również długo się wzbraniałem przez założeniem tego "diabelstwa", ale ze względów choćby zawodowych zainstalowałem (przed prezydentem!), założyłem konto i przeglądam. Często, czasami za często. Tik Tok potrafi wchłonąć nieprawdopodobnie ...

Nie przeglądam jednak treści tam zamieszczanych z wypiekami na twarzy, często towarzyszy mi poczucie, posłużę się językiem młodzieży, cringe'u oraz refleksja, dokąd zmierza ten świat. Gdybym miał dziecko, raczej nie pozwoliłbym mu na używanie TikToka. Wyzwanie polegające na udawaniu głosu orgazmu przez dziewczyny (dziewczynki), intelektualne wycieczki w stronę rozmiarów penisa, zwierzenia na temat pierwszego razu czy nawet aborcji (ale pamiętajcie, dystans do siebie!) to tylko niektóre z trendów na TikToku. Nie ma jednak co skazywać platformy na infamie. Bywają ciekawe profile, twórcy, którzy bawią do łez, ale jest to zdecydowanie niszowy content. 

Brak tabu – to stwierdzenie pierwsze przychodzi mi na myśl, opisując TikToka. Tylko, no właśnie. To nie jest zasługa aplikacji, a jedynie użytkowników, tego jak oni zostali wychowani, w jakim społeczeństwie się poruszają.. Przypomnę, 13–15 lat – w takim wieku jest 65% ludzi na Tik Toku. Trafnie zauważył również Kamil Szufladowicz z newonce. – Apka pozostanie bezpardonowym targowiskiem próżności i miejscem na flexowanie się bogactwem.

No i w końcu nadchodzi on – sam Andrzej Duda z uśmiechem rodem z zabawnych memów. W swoim pierwszym filmiku prezydent zaprosił uczniów do udziału w turnieju Grarantanna Cup. "Wiadomo, że teraz ciężko się uczycie, ale potrzebny jest też sport. E-sport. Zapraszam was do turnieju Grarantanna Cup organizowanego wspólnie z Ministerstwem Cyfryzacji" - powiedział prezydent. Przyklaskuje samej inicjatywie, ale na miłość boską reklama w tym miejscu, o tym czasie jest marketingowym strzałem w kolano, a do tego nijak to się nie przełoży na wyborcze poparcie. Poza tym nie kojarzę, aby któryś z poważnych polityków posiadał oficjalne konto na TikToku ... 

Wiecie, co jest najgorsze? Że to cholerstwo cały czas będzie wokół nas. Koronawirus oraz wszelkie konsekwencje z nim związane – przede wszystkim finansowo-gospodarcze nie miną za 2-3 miesiące. I tak, trochę się boje.

Dziś (tj. 24.03.2020 r.) odbyła się, kolejna już, konferencja prasowa z udziałem premiera Mateusza Morawieckiego. Temat może być tylko jeden. – Chcemy przedstawić nowe ograniczenia, które są niezbędne by zapobiec rozprzestrzenianiu się koronawirusa. Siła gospodarcza państw to za mało. Musi być dobra organizacja i społeczne zrozumienie zasad, by zapanować nad rozprzestrzenianiem się wirusa – powiedział szef rządu. 

Nowe restrykcje obejmują:

1. Ograniczenia w przemieszczaniu się – z wyjątkiem pracy, pomocy osobom chorym i bliskim, a także uczestniczeniem w wydarzeniach religijnych oraz "niezbędnych spraw życia codziennego" (wyjście do sklepu czy apteki);

2. Ograniczenia dotyczące komunikacji publicznej – dopuszczalna liczba pasażerów to miejsca siedzące podzielone przez dwa; w autobusach, tramwajach czy metrze nie może być tłoku;

3. Ograniczenia zgromadzeń publicznych i imprez do absolutnego minimum (wyjątkiem są wydarzenia, w których uczestniczą wyłącznie członkowie rodziny lub osoby pozostające w stałym pożyciu);

4. Ograniczenie uczestnictwa w wydarzeniach kościelnych – może w nich brać udział jednocześnie nie więcej niż 5 osób + sprawującymi posługę.

Nie mi to oceniać czy to dobre posunięcie ze strony władzy, czy złe. Zastanawia mnie jednak tak wielka hipokryzja ze strony rządu. Zgromadzenia maksymalnie do 2 osób, ale wybory przeprowadźmy, a jak! Nie o tym tutaj, ale sami wiecie – emocje. 

Nie podaje ile zostało zarażonych koronawirusem, gdyż bardzo szybko te liczby uległyby dezaktualizacji. Musimy sobie jednak uzmysłowić, kończy się świat, który był nam znany. Sekretarz generalny OECD (Organizacja Współpracy Gospodarczej i Rozwoju) Angel Gurria powiedział w rozmowie z BBC, że szok dla gospodarki jest już dużo większy niż ten z czasów kryzysu finansowego sprzed ponad dekady. Według niego oczekiwanie, że gospodarki szybko wrócą do stanu sprzed wybuchu pandemii koronawirusa jest jedynie "myśleniem życzeniowym" – Miną lata, zanim światowa gospodarka odrobi straty po pandemii koronawirusa – podaje OECD. 

Genialnie ten problem ujął Wojciech Morawski, który w swoim felietonie dla tygodnika "Polityka" napisał: – Nowy system gospodarczy będzie musiał dostosować model konsumpcji i styl życia do bariery ze strony środowiska. Będzie to proces „niechciany, niepożądany i niemożliwy do uniknięcia”.

Mamy więc zagrożenia z dwóch stron. Z jednej, pandemia koronawirusa – kolejne restrykcje, ofiary, zakazy, strach przed utratą zdrowia. Z drugiej z kolej, kryzys gospodarczy, który dotknie prawdopodobnie każdego z nas. Już teraz słyszy się o zwolnieniach, redukcji etatów czy nawet upadkach firm ... 

Wiecie, co jest najgorsze? Że to cholerstwo cały czas będzie wokół nas, to nie minie za 2-3 miesiące. Koronawirus, ale nie tylko. Chodzi również o wszelkie konsekwencje z nim związane – przede wszystkim finansowo-gospodarcze. I tak, trochę się boje, choć na początku, jakby to powiedziała moja babcia, udawałem gieroja. Bagatelizowałem problem, bawiły mnie memy związane z koronawirusem. Dziś posypuje głowę popiołem, lecz cały sęk polega na tym, że nie wiem czego bardziej obawiam ... Koronawirusa czy finansowego krachu. Nie wiem, co będzie dalej, i w jakiej Polsce się obudzimy nawet po świętach. Ale dbajcie o swoje zdrowie, także (albo przede wszystkim) o te psychiczne.

Piłka nożna stanowi jeden z najważniejszych aspektów, który organizuje życie społeczne. Dostarcza emocji, łączy ludzi. Ba, daje prace: zawodnikom, trenerom, osobom związanymi z klubami. Obecna sytuacja sprawia więc, że musimy pogodzić się z zupełnie inną rzeczywistością.

W ankiecie przeprowadzonej na fanpage'u Sportowych Beskidów zostało zadane pytanie: czy w związku z rozprzestrzeniającym się koronawirusem rozgrywki od IV ligi w dół w tym sezonie powinny zostać odwołane? Na chwilę pisania tekstu wzięło w niej udział 651 osób. 362 głosy na tak, 289 na nie. Procentowo wychodzi to 56 do 44. Wniosek? Beskidzka, sportowa społeczność nie ma jednoznacznego zdania na ten temat.

Można również pokusić się o stwierdzenie, że mamy do czynienia z walką pomiędzy sercem a rozumem. Serce, chciałoby grać, cieszyć się futbolem, sprawdzać relacje z meczów zaraz po ostatnim gwizdku arbitra. Rozum nakazuje, aby być cierpliwym wobec otaczającego nas zagrożenia, jakim jest rozprzestrzeniający się koronawirus. 

Polacy jakby zaciągnęli hamulec ręczny w całym tym codziennym pędzie (pomijając kuriozalne sytuacje z kolejkami w sklepach). Galerie handlowe zamknięte, ośrodki kultury zamknięte, restauracje, puby, dyskoteki również. Na ulicach pustki, pomimo, że wiosna zaczyna się budzić z zimowego letargu. Wszystko stanęło, piłka nożna, jako wiodąca dyscyplina sportu,  także.

Mój 14-letni brat, kompletnie zwariowany na punkcie futbolu, nie potrafi się pogodzić z tym stanem rzeczy. Jego rytuałem jest sprawdzanie wyników na flashscore, analizowanie tabel, kto spadnie, kto awansuje. Na marginesie, płacę w złocie, kto przetłumaczy mu, że nie, Lech Poznań nie zagra z Legią Warszawa w ten weekend. Patrząc na niego można odnieść wrażenie, że zostało mu coś odebrane. Jakaś część jego. Młody chłopak ktoś powie, ale po głębszej refleksji, ilu z nas: dziennikarzy, czytelników, zawodników, trenerów ma zupełnie tak samo? Że nadeszło coś, co w jakiś sposób zaburzyło ten sportowy światek. 

No bo jak inaczej nazwać to, że będzie trzeba kryć się z treningami? A wiem, że niektóre drużyny nie zamierzają odpuścić. Gdyby nie gromy z jasnego nieba związkowych działaczy i zamknięcie sportowych placówek zapewne doszłoby także do sparingów. Przecież 30 osób na meczu kontrolnym to mniej niż w dużych sklepach, gdzie tak ochoczo chodzimy. Wreszcie nadchodzi kwestia rozgrywek, które już w teraz miały wystartować w IV lidze śląskiej gr. 2 i Lidze Okręgowej Bielsko-Tyskiej. 362 osoby chcą je odwołać, 289 nie ... 

Jeśli odwołujemy, to co z kwestiami awansu, jak płacić zawodnikom i działaczom. Co ze sponsorami, którzy wpompowali pieniądze w ten czy inny lokalny klub. Głupotą byłoby porównywanie to do strat, jakie poniosą w zaistniałej sytuacji największe ligi na świecie, ale część z tych ludzi, którzy dają pieniądze na piłkę nożną w naszym regionie pewnie się odwróci, dbając o swój interes. Podejrzewam, że sielanki jeśli chodzi o finanse w niższych ligach nie będzie, jak wszystko wróci do normy (przyjmując, że kiedykolwiek ta sielanka była).

No właśnie, jak wszystko wróci do normy. Na dziś takie stwierdzenie jest porwanie się z motyką na słońce. Albo inaczej, owa "norma" nie będzie już tą samą sprzed rundy jesiennej sezonu 2019/2020. Osobiście nie wiem czy jestem za odwołaniem rozgrywek, czy za ich kontynuowaniem. Wyrocznią w tej sprawie nie będę i nie mam zamiaru być. Wiem tylko, iż nie wszystko będzie takie jak wcześniej. Trafnie stwierdził Zbigniew Boniek, straty będzie można liczyć dopiero, gdy będzie możliwość powrócić do rzeczywistości. Dzisiaj, gdy nie wiemy nic, kiedy to się skończy, to tylko akademicka dyskusja.

Dlatego uzbrójmy się w cierpliwość. Niech serce nie zdetronizuje rozumu.I na odwrót. Póki co można się jeszcze cieszyć futbolem, jeszcze. Grają ligi w Rosji, Turcji oraz krajach Ameryki Południowych. Oferta uboga, ale zawsze coś ...

Coś się zmieniło w ostatnich dniach

Ludzie zaczęli zakładać maski

Choć tak naprawdę je tylko zdjęli ...

W ich oczach pojawił się strach

Nikt już nie jest nieśmiertelny

Odwaga? Passé, rządzi profilaktyka

Wirus ma koronę, oddajmy mu cześć

W końcu chcemy zobaczyć dzień następny!

Kończy się świat, który był nam znany

Pustoszeją galerie, pustoszeją ulice

Przygotujmy się na apokalipsę!

Tylko ... co będzie, jak przetrwamy?

Tą lekcję roztrwonimy w chwilę

Znów będziemy panami swego losu

Zdejmiemy plastikowe maski,

A założymy te prawdziwe ...

Wraz z zakończeniem kariery przez Aleksandrę Jagieło nastąpił kres pewnej pięknej ery w polskiej siatkówce. Utytułowana zawodniczka została w ostatnich dniach prezesem Bialskiego Klubu Sportowego S.A. Poniżej rozmowa z byłą reprezentantką Polski, która została przeprowadzona zaraz po ostatnim jej meczu. 

Bartłomiej Malec: Nie spodziewałbym się, że będę rozmawiać ze zdobywczynią dwóch Mistrzostw Europy, brązowego medalu Mistrzostw Europy, ośmiu Mistrzostw Polski oraz Puchar CEV na … uczelnianej stołówce. Na studiach idzie Ci równie udanie, na w Twej karierze siatkarskiej?

Aleksandra Jagieło: Pierwszy semestr zaliczyłam co jest chyba najważniejsze (śmiech). Studiuje zarządzanie i marketing. Skończyłam licencjat i teraz robię “magisterkę”. Przez wyjazd do Włoch nie mogłam tych studiów dokończyć. Nie taki jednak diabeł straszny jak go malują. Myślałam, że po 14 latach nie używania głowy do nauki będzie trudno, ale nie jest źle. 

Aleksandra Jagieło ma więcej “forów” u wykładowców?

Nie myślę, że nie. Tutaj nie ma jakiś żadnych przywilejów. Jestem traktowana tak samo jak inni. Może z wyjątkiem tego, że mam indywidualny tok nauczania, co jest bardzo przydatne, ponieważ często nie byłam na zajęciach z powodu treningów lub meczów i to mi się na pewno przydało. Jedynie u Pani z włoskiego widzę, że mam dużą sympatię, gdyż jej córka interesuje się siatkówką.

Przejdźmy jednak do bardziej przyjemnych rzeczy aniżeli studia. Ile dostałaś miłych wiadomości po ostatnim meczu w Twojej karierze? 

O Jezu … Wiedziałam, że jestem lubianą zawodniczką, ale powiem szczerze, że to co zobaczyłam m.in. na Facebooku czy odebrałam kiedy odebrałam mnóstwo telefonów i SMS-ów to ... przeszło moje najśmielsze oczekiwania. Naprawdę wielokrotnie się wzruszyłam. Cieszę się, że spotkałam się z taką sympatią, ponieważ robiłam to, co kochałam przez całe życie.

Długo zastanawiałaś się nad decyzją, żeby to właśnie teraz powiedzieć “pas”?

Planowałam już zakończyć karierę w zeszłym roku, lecz kiedy pojawiła się propozycja z BKS-u nie zastanawiałam się nad nią długo. Tak jak napisałam w komentarzu pod podziękowaniami klubu, moim marzeniem było zakończyć karierę w Bielsku. Tutaj zaczęłam przygodę z poważną siatkówką i tutaj bardzo chciałam ją skończyć. Cieszę się, że udało mi się spełnić to marzenie i praktycznie cały ten sezon oswajałam się z myślą, że to będzie mój koniec kariery. Myślałam, że dzięki temu łatwiej mi będzie się z tym pogodzić, jednak kiedy zeszłam z boiska po ostatnim meczu to się kompletnie rozkleiłam.

Często się mówi, że dobrze jeśli sportowiec jest arogancki, ma cięty język – ludzie utożsamiają te cechy z pewnością siebie. Ty jednak jesteś tego przeciwieństwem – zawsze uśmiechnięta, skromna i pomocna. Jest więc jakaś recepta na sukces w sporcie? 

Uważam, że nie. Typy zawodników mogą być różne, ale uważam, że w sporcie, tak jak w życiu, trzeba być przede wszystkim dobrym człowiekiem. Zawsze się starałam być pogodną osobą, ale jak były momenty, gdy trzeba było coś powiedzieć mniej miłego czy takiego troszeczkę bardziej przykrego to próbowałem robić, ale w delikatny sposób.

Co więc było Twoim kluczem do sukcesu? 

Ciężko to jednoznacznie określić, ale myślę, że przede wszystkim zawziętość. Były takie momenty, gdy chciałam rzucić siatkówkę, jak np. miałam 15 lat i musiałam wyjechać z domu na stałe, żeby tylko trenować, uczyć się i nic za wiele poza tym. Było ciężko, ale zawsze towarzyszyła mi duma sportowa. Mogłam także liczyć na pomoc i wiarę ze strony rodziców, co było dla mnie bardzo ważne i w późniejszym etapie mojej kariery chciałam im się za to odwdzięczyć. 

7. miejsce w ostatnim Twoim sezonie chyba nie może Cię satysfakcjonować … 

Na pewno. Oczekiwania były takie, że zajmiemy miejsce w pierwszej szóstce, ale to jest jedna rzecz. Najgorsze dla mnie w tym sezonie było to, że dużo meczów przegraliśmy tak frajersko i tak na prawdę gdyby nie one mogłybyśmy być co najmniej na piątym miejscu i tu jest duże rozczarowanie, ale wiadomo – taki jest sport. 

Ale po tych frajerskich porażkach najczęściej to tylko Ty miałaś odwagę udzielić po meczu wywiadu...

Taka jest już rola kapitana. Najczęściej jest tak, że po przegranej wszyscy uciekają i nie za bardzo chcą się tłumaczyć z porażki. No ale cóż, zawsze byłam przygotowana jako kapitan, że po takich meczach muszę zabrać głos.

W bialskim klubie nie brakuje jednak Twoich następczyń z młodego pokolenia. Wróżysz im podobną karierę do swojej?

Na pewno będę z całego serca kibicować tym młodym zawodniczkom. Przed nimi długa droga. Mają ogromny talent, są pracowite. Bardzo podoba mi się styl bycia Martyny Świrad. Jest to bardzo ułożona dziewczyna, potrafi dobrze przyjąć krytykę i na pewno będę trzymać za nią kciuki. Co do Olivii Różański nie muszę nic dodawać, bo przez cały sezon było o niej tyle powiedziane. Olivia tylko potwierdziła, że powinna dostawać więcej szans grania, ponieważ pokazała w ostatnim meczu, że ta nagroda MVP jej się należała. Są to dziewczyny, które mają papiery na granie, ale jeszcze dużo pracy przed nimi. Życzę im jednak jak najlepiej.

Jak oceniasz obecny poziom siatkówki kobiet?

Po takim okresie sukcesów siatkówki kobiet nadszedł gorszy okres. Przede wszystkim jest to związane z reprezentacją, która obecnie przechodzi przebudowę. Mam nadzieję, że dziewczyny, o których m.in. mówiliśmy w przyszłości będą siłą tej reprezentacji i będą osiągały sukcesy. Zdaję sobie sprawę, że kibice są bardzo niecierpliwi, ale nic nie da się na szybko zbudować. Jak ja zaczynałam swoją reprezentacyjną karierę to również siatkówka kobiet była na przeciętnym poziomie, aż do momentu kiedy przyszedł trener Niemczyk i ta siatkówka poszła do przodu. 

Miałaś już czas, aby usiąść w domowym zaciszu i podsumować swoją karierę? 

Mam taki swój pokój, gdzie trzymam swoje puchary, medale, zdjęcia i powoli się zbieram, aby tam “odkurzyć”, choć oczywiście jest tam wszystko poukładane. Jakim czas temu weszłam do tego pokoju, tylko na chwilę i pomyślałam: “nie wierzę, że to wszystko udało mi się osiągnąć przez te wszystkie lata”. Cieszę się z tego, bo to był kawał fajnego życia i na pewno za tym zatęsknię, ale obecnie uważam, że decyzja o zakończeniu kariery była bardzo dobra. 

Jak to się mówi, coś się kończy, a coś zaczyna – jak więc będzie wyglądać Twoje życie teraz, po zakończeniu kariery siatkarskiej.

Sama jestem ciekawa jak to będzie. Nie planuje jakoś strasznie do przodu. Sytuacja z Agatą Mróz nauczyła mnie, że nie ma co wybiegać daleko w przyszłość. Wiadomo, że to jest taki pesymistyczny scenariusz, ale wierzę, że wszystko w swoim czasie się ułoży. Moim głównym takim planem z mężem było to, że jak będę kończyć karierę to będziemy starać się o dziecko. Jestem w ciąży, na listopad mam termin i w tym momencie będę się koncentrować na tym. Do tego mam studia, mam córkę, którą muszę się opiekować. Wierzę, że się wszystko poukłada. Na pewno nie myślę o byciu trenerką. To jest taka rzecz, której jestem pewna. Nie widzę siebie w roli trenerki. Może głównie z tego powodu, że to w dalszym ciągu wiąże się z wyjazdami itd. Ja już tym trybem życia byłam bardzo zmęczona. Poza tym będę miała dwójkę dzieci i im chcę poświęcić więcej czasu.

26.04.2018 r. 

zdj: Bartłomiej Budny/bks.bielsko.pl

Co dzień jesteśmy bombardowani nowymi informacjami na temat koronawirusa oraz nowych zakażonych. Szczerze – nudzi mnie już ten temat. Bardziej boję się chorób nowotworowych, cukrzycy, zawału serca, poślizgnięcia się na mokrej nawierzchni w łazience niż choroby oznaczonej kodem COVID-19. 

Nie każdy musi myśleć tak jak ja. Z cynizmem należy ostrożnie. Trudno jednak schować go do szafy w obliczu szaleństwa, które ogarnęło nie tylko Polaków, ale i inne nacje. W oka mgnieniu ze sklepowych półek znikają produkty pierwszej potrzeby, takie jak: Mąka, cukier, konserwy czy papier toaletowy. Ludzie masowo robią zapasy w sklepach w strachu przed koronawirusem. 

W sklepach i aptekach brak środków antybakteryjnych i dezynfekujących do rąk. Zniknęły z półek już kilka tygodni temu, a w obliczu informacji o pierwszym potwierdzonym przypadku koronawirusa w Polsce stały się towarem na wagę złota. 

Panika i strach jest nachalnie podkręcana przez media. A może ma to komuś służyć? Od wybuchu epidemii na całym świecie odnotowano ponad 90 tys. przypadków zakażenia wirusem oraz przeszło 3 tys. zgonów. Historia medycyny zna podobne epidemie. Była świńska grypa (A/H1N1) w 2009 roku. Przeżyłem. Koronawirus SARS w 2002? Wyszedłem wygrany z tej konfrontacji. MERS z 2012 – ten gagatek był już groźniejszy. Dla porównania.  Śmiertelność w przypadku choroby COVID-19 – wynosi 3,4 proc. Z powodu MERS umarło 36 proc. zakażonych. Ale żyje!

Nie będę się jednak silił na precyzyjne i szerokie zagadnienia. Wchodzenie wgłąb tematyki koronawirusa. Byłem w klasie z rozszerzoną biologią, ot takie mam kompetencje. Czytam, śledzę, ziewam. Daje 3 miesiące aż temat ucichnie. Potem powstanie szczepionka, koncerny farmaceutyczne zbiją kapitał – profit.

A już tak całkiem na serio. Panika wynikająca z rozprzestrzeniania się koronawirusa, przejawiająca się m.in. w robieniu zapasów na wypadek wyimaginowanej apokalipsy, wynika z tego, że społeczeństwo zachłysnęło się kapitalizmem. Ludzie kupili piękne auta, wybudowali duże domy, podnieśli standard życia... Słowem, za dużo mamy w dupach, a strach powoduje utrata tego wszystkiego przez jakiegoś koronawirusa. 

Ale nie bagatelizujmy tego tematu, myjmy rączki. W ogóle myjmy się, dbajmy o higienę. To dobre,  nie tylko jeśli chodzi o profilaktykę przed koronawirusem.