Najsmutniejsi ludzie zawsze próbują z całych sił uszczęśliwiać innych. Wszystko dlatego że wiedzą, jak to jest czuć się kompletnie bezwartościowym, i nie chcą, by inni tak się czuli.

Powyższe słowa pochodzą z biografii Robina Williamsa, amerykańskiego komika i aktora, który popełnił w 2014 roku samobójstwo. Depresja wpędziła w alkohol i narkotyki. Wywołały ją osobiste problemy, zwłaszcza pierwszy rozwód, a mimo to bawił ludzi na całym świecie.

Psychoterapeutka Agnieszka Dyczkowska-Krupińska zwraca uwagę, że w psychopatologii istnieje określenie "osobowości aktorskiej", która przejawia się między innymi skłonnością do nadmiernej ekscytacji, uzależnieniem od podziwu, uznania, od aplauzu otoczenia. – Osoba o cechach osobowości aktorskiej kiedyś zauważyła, że jej zdolności komediowe zyskują poklask i podziw i nauczyła się używać ich do perfekcji. A jeśli została prawdziwym aktorem, odebranie jej sławy, nadmierna krytyka, zła rola mogą wyzwolić depresję, ponieważ jej samopoczucie, emocje, dobrostan psychiczny są uzależnione od opinii i uznania otoczenia.

Po prawdzie, większość twórców, artystów posiada"osobowość aktorską". Trudno jest sięgać gwiazd, mając przyziemne problemy. To nie tak, że jest zawsze źle. Gdy wszystko się w życiu układa, jesteś szczęśliwy, masz kogoś z kim spędzasz błogo czas – rzadko myśli się wówczas o procesie twórczym. Oddajesz się nirwanie. Już nawet, kiedy podnosisz pióro i chcesz coś napisać, to coś wybija cię z rytmu. Jej oczy, uśmiech, zapach ... – tak też było w przypadku tego tekstu.

Wszystko diametralnie się zmienia, gdy świat nagle wali się na łeb. Wtedy przypominasz sobie, że umiesz pisać. Masz nagle milion tematów, przemyśleń, scenariuszy danego zdarzenia. Łatwiej jest wspominać piękne chwile w agonii, aniżeli na odwrót (chyba, że jesteś kolejnym raperem, który się chwali, jaką to przeszedł drogę z podwórka na szczyty). To smutek tak naprawdę napędza artystów do działania, do refleksji. – Smutne to, ale cierpienie jest chyba jedynym niezawodnym sposobem zbudzenia duszy ze snu – pisał Saul Bellow, amerykański pisarz, laureat Nagrody Nobla w dziedzinie literatury za rok 1976.

Szwedzcy naukowcy z Karolinska Institutet, po przebadaniu dużej grupy - ponad miliona osób - twierdzą, że artyści i naukowcy częściej pochodzą z rodzin, w których występuje choroba afektywna dwubiegunowa i schizofrenia, depresja, zaburzenia lękowe oraz skłonności do uzależnień. Badania te potwierdzają inne, wcześniejsze odkrycia - że osoby kreatywne są niezwykle podatne na zaburzenia psychiczne.

A być może nie ma czegoś takiego, jak bycie szalonym? Może to oznacza po prostu bycie bardziej wrażliwym, dostrzeganie tego, czego nie mogą poczuć i zobaczyć inni? To nie jest popularne w dzisiejszych czasach, a na pewno mało kto tego pożąda i docenia. – Z zawodu jestem chyba w sumie artystą/Nas zawsze dwa razy mocniej raniło wszystko – rapował Filipek w utworze "Dworzec Kraków". Radość i smutek to jednak stany, które zawsze będą towarzyszyć wszystkim ludziom. Bez znaczenia czy jesteś artystą, czy nie warto to drugie zawsze przykuć w coś dobrego, zamiast pogrążać się w niedoli ... 

Muzyka jako działalność historyczno-edukacyjna?  Rzadko spotykane, ale jednak. Wraz z zespołem Hańba! przenosimy się na pełne społecznych kontrastów ulice II RP. Tamten świat widziany oczami ówczesnych poetów wydaje się momentami bardzo podobny do naszego.

Bartłomiej Malec: To nie pierwszy koncert “Hańby” w Bielsku-Białej. Jak oceniasz odbiór Waszej muzyki na południu Polski: 

Adam Sobolewski: Publiczność na pewno dopisała. Zawsze dobrze wspominamy to miasto. To był nasz drugi koncert w Aquarium. Często widać, że publika na naszych koncertach dzieli się na dwie grupy: jedna chce wsłuchać się w teksty piosenek, druga chce się po prostu bawić przy muzyce. W Bielsku-Białej jest zawsze tak pół na pół. 

Wolicie grać w mniejszych klubach czy może w tzw. plenerach? Gdzie według Ciebie lepiej jest odbierana twórczość Hańby? 

– To jest dobre pytanie. Zawsze lepsza energia jest w mniejszych klubach. Na plenerach natomiast też jest bardzo dobrze, choćby mając na względzie kwestie czysto techniczne – można bardziej “poszaleć” na scenie. Ludzie także mogą sobie pozwolić na więcej swobody. Generalnie jednak naturalnie środowisko Hańby to kluby, gdzie najczęściej gramy. Niekiedy problemem plenerów jest totalnie wymieszana publika. 

Czym Was zainspirowała II RP? 

– Na pewno musimy wspomnieć o tym, że dwudziestolecie międzywojenne to okres “wybuchu” mnóstwa autorów. Oprócz takich dużych nazwisk jak: Tuwim czy Brzechwa wykorzystujemy w naszej muzyce teksty autorów można powiedzieć “wyklętych”. Staramy się pokazać szerszej publiczności, że oni także istnieli. XX-lecie obfituje w wydarzenia, które czasami ciężko zrozumieć w obecnych czasach. Nasz kraj był wówczas był bardzo podzielony. Panował ogromny dysonans pomiędzy elitą a niższymi warstwami społecznymi. Na to wszystko jeszcze nałóżmy politykę, która odgrywała ważną rolę wśród Polaków. Wszyscy nią żyli Dość powiedzieć, że partie miały swoje bojówki… Staramy się więc te wszystkie wydarzenia przywoływać w naszej twórczości. 

Co z tamtych czasów przeniósłbyś do teraźniejszy grunt? 

– Muszę się nad tym zastanowić… Pomimo tego, że śpiewamy cały czas o tym, że międzywojnie nie było kolorowe to jednak imponuje mi życie towarzysko-kulturalne z tamtego okresu. Bardzo lubię jazz wczesnego XX wieku… 

Mi z kolei zawsze imponowały wieczory poetyckie z XX-lecia międzywojennego … 

– Teraz to poezja jest po prostu inna. Może to przez nostalgię podobają nam się te rzeczy? Dlatego, że jest to dla nas w pewien sposób “egzotyczne” chcielibyśmy się znaleźć w tym okresie. W “Hańbie” jednak staramy się pokazywać, że w XX-leciu nie było tak kolorowo i statystycznie każdy z nas raczej miałby... ciężkie życie. Lepiej chyba docenić to co mamy teraz i jakie mamy możliwości.

Wspomniałeś na początku, że wśród Waszej publiki są ludzie, którzy wsłuchują się w teksty. Poprzez twórczość “Hańby” chcecie edukować czy dać ludziom po prostu rozrywkę? 

– Zastanawiałem się nad tym, od kiedy pewna znajoma powiedziała mi po koncercie, co ma ze sobą zrobić. Z jednej strony chciała się bawić, a z drugiej wsłuchiwała się w te teksty. Wydaję mi się, że dla nas najważniejszy jest jednak przekaz. Ci, którzy chcą usiąść na krześle, postać, są dla nas tak samo ważnym odbiorcą jak ten, który chce się bawić. Tekst jest u nas jednak nadrzędny. Warto wspomnieć, iż nasz główny kompozytor, Andrzej Zamenhof, kiedy tworzy muzykę, komponuje ją pod konkretny tekst. Do jego rytmiki jest pisany utwór. 

Teksty poetów XX-lecia międzywojennego są bardzo uniwersalne, także i dziś. Nie jest to nas swój sposób przerażające? 

– Jest i to bardzo. To smutne, że w XXI wieku mamy duży powrót tendencji nacjonalistycznych. Ten fakt bardzo przypomina tamte czasy “rządów twardej ręki”. Polskę też to dotknęło. Należy jednak pamiętać, że nie odnosimy naszych tekstów do teraźniejszości, nie chcemy tego robić. A to jaka jest interpretacja odbiorcy... Nie jesteś pierwszy, który na to zwraca uwagę, że te teksty pasują do dzisiejszych czasów i jest to przykre. Czy jest to denerwujące? Raczej nie, irytację wzbudza w nas tylko to, że na siłę czasem próbuje się nas “wstrzelić” w obecne realia. Odcinamy się od tego, że to co śpiewamy jest np. przeciwko obecnej władzy. 

Zdjęcie: Kasia Skrzypek / Foto Forge

"Jestem na kolanach przed walczącą Warszawą, ale odpowiedzialnych za tę zbrodnię należy po wojnie postawić przed sądem" – powiedział generał Władysław Anders, kiedy dowiedział się o wybuchu powstania. Cześć i chwała Bohaterom – jak najbardziej. Powstanie Warszawskie to jednak nie tylko heroizm żołnierzy, ale też ogromna tragedia ludności Warszawy ... 

Przed nami 75. rocznica wybuchu Powstania Warszawskiego. Za każdym razem, gdy wybija godzina „W”, spływa łza po moim policzku. Z żalu, ale też ze złości. W tym czynie zbrojnym blisko 200 tys. osób zginęło w bardzo drastyczny sposób. Żołnierze nie wykazali się bohaterstwem. To byłoby umniejszenie ich zasług. To byli wielcy herosi, wysłani na pewną śmierć ... 

Powstanie Warszawskie to wielki dramat. Zburzenie stolicy, rzeź 200 tys. ludzi, zagłada Armii Krajowej. Cena, jaką naród polski zapłacił za powstanie, była nieadekwatna do zysków, których nie było w ogóle. 

Każda kolejna rocznica obchodzona jest z coraz większym rozmachem, dzięki temu, iż świadomość narodowa Polaków wzrasta. W szkołach, telewizji, prawicowych publikacjach temat ten jednak urósł do rangi bezkrytycznego mitu. Tak nie można. Triumfalistyczny ton, który często można zaobserwować podczas tych obchodów, jest fałszywy. Można odnieść wrażenie, że 1 sierpnia świętujemy wielkie zwycięstwo, a nie nieszczęście i katastrofę. Powstanie Warszawskie zakończyło się naszą klęską. Wymordowani zostali młodzi Polacy, niewinni mieszkańcy Warszawy ... Wreszcie przestała istnieć Armia Krajowa. Sprawiło to, że dzieło sowietyzacji Polski było znacznie prostsze. 

Plany dowódców powstania były całkowicie oderwane od rzeczywistości. Związek Sowiecki był naszym śmiertelnym wrogiem, lecz ci oficerowie nie potrafili tego zrozumieć, dlatego zakładali, że jeśli nie uda się własnymi siłami przepędzić Niemców, bolszewicy kierowani sympatią do Polaków i współczuciem do Armii Krajowej mieli przyjść na ratunek. Tak się oczywiście nie stało. 

Łatwo jest pisać w ten sposób w 2019 roku. Przeciwników powstania 75 lat temu było jednak wielu. Wśród nich był przede wszystkim generał Kazimierz Sosnkowski. – Walka z Niemcami musi być kontynuowana w formie „Burzy”. Natomiast w obecnych warunkach jestem bezwzględnie przeciwny powszechnemu powstaniu, którego sens historyczny musiałby się z konieczności wyrazić w zmianie jednej okupacji na drugą. Wasza ocena sytuacji niemieckiej musi być bardzo trzeźwa i realna. Omyłka pod tym względem kosztowałaby bardzo wiele – mówił naczelny wódz Wojska Polskiego. Słowa generała Władysława Andersa zostały wspomniane na początku. 

Jeszcze raz, cześć i chwała bohaterom! Pamiętajmy jednak także, albo przede wszystkim, o cywilnej ludności miasta, o jej gehennie. Im oddajmy również hołd oraz pomódlmy się za nich w kolejną rocznicę tego tragicznego wydarzenia ... 

Często słyszymy, że polskie szkolnictwo wyższe jest nic nie warte, aby nie powiedzieć dosadniej. Jestem przeciwnikiem tej tezy, choć mniej radykalnym niż wcześniej. A to za sprawą mojego pięknego miasta. Tylko w Bielsku-Białej Miss Beskidów w nagrodę za swe wdzięki otrzymała ... miejsce na studiach. 

Słyszeliście kiedyś o konkursie obierania ziemniaków na czas? Naprawdę, coś takiego istnieje. Bardzo popularny podczas wszelakich świąt pieczonego ziemniaka, czy też dożynek. Obudźmy teraz naszą wyobraźnię. Pewna kobieta najszybciej ze wszystkich we wsi Dobrosułów obrała ziemniaki. Włożyła w to przecież wiele trudu, przygotowywała się do tego tygodniami! Finalnie zwycięża w tym konkursie i wygrywa bezpłatne studia na uczelni wyższej. Granda pomyślicie. Słusznie. 

Jaka jest różnica między konkursem obierania ziemniaków na czas a wyborem miss? Nie ukrywajmy  – jest ich sporo. Ani jedno, ani drugie nie wykorzystuje jednak do swego potencjalnego sukcesu w tych dziedzinach intelektu tudzież wiedzy. 

A teraz rzeczywistość. Będę posługiwać się prawdziwą nazwą uczelni, prawdziwym imieniem i nazwiskiem miss, prawdziwym zdjęciem. Normalnie bym unikał potencjalnych konsekwencji, ale że uczelnia ta zrobiła sobie z tego reklamę na swojej stronie internetowej, na swoich social media, świadczy to tylko o jej małostkowości. 

Ad rem! "W dniu dzisiejszym gościliśmy w naszej Uczelni Miss Beskidów 2019. Pani Magdalena Kasiborska rozpocznie studia na kierunku kosmetologia o specjalności odnowa biologiczna" – czytamy na stronie Bielskiej Wyższej Szkoły im. Tyszkiewicza, pisownia oryginalna. Już wiemy, iż mamy do czynienia z amatorami, przynajmniej jeśli chodzi o język polski. Pisać "w dniu dzisiejszym" na stronie uczelni wyższej – dramat.

Do tego momentu jest spokojnie. Bielska Wyższa Szkoła im. Tyszkiewicza chwali się nową studentką, która jest znana z tego, że jest ładna. Niech im będzie, marketing. Ale teraz najlepsze. – Bezpłatne studia w naszej Uczelni są nagrodą główną w konkursie Miss Beskidów 2019. Pani Magdalena odebrała ją bezpośrednio podczas Gali Finałowej, z rąk Rektora BWS dra. Jerzego Chrystowskiego –  mózg eksplodował. A czemu by bezpłatnych studiów nie dodawać do paczek chipsów?

Nie zamierzam krytykować bezpośrednio Magdaleny Kosiborskiej, Miss Beskidów i pogłębiać stereotypu "jak ładna, to głupia". Jestem pełen szacunku dla niej, dla jej dokonań. Niewątpliwie włożyła mnóstwo serca i czasu, aby być w miejscu, w którym się znajduje. Nie zgadzam się jednak, by miejsca na studiach były nagrodą w innych dziedzinach niż te naukowe. W tym wypadku wybory Miss a konkurs obierania ziemniaków niczym się nie różnią. Tak samo byłbym przeciwny, gdyby np. utytułowany piłkarz dostał w nagrodę za swe osiągnięcia sportowe miejsce na studiach – z takim przypadkiem jednak się nie spotkałem (oczywiście są oni inaczej traktowani, wiadomo). Tym sposobem zaniżamy poziom nauczania, ale przede wszystkim, prestiż i szacunek do naszego szkolnictwa wyższego.

Owszem, Bielska Wyższa Szkoła im. Tyszkiewicza to uczelnia prywatna. Wolnoć, Tomku, w swoim domku, róbta co chceta – wolny rynek. Uczelnie prywatne są różne, szczególnie jeśli chodzi o poziom kształcenia. Są takie, które naprawdę uczą elitę, ale są też takie, jak to mówią: "jak zapłacisz, będziesz mieć papierek". 

Mityczny "papierek" czyli dyplom ukończenia studiów. Tu już nie ma podziału na prywatną czy publiczną uczelnię. Możemy się chwalić, iż mamy wykształcone społeczeństwo, ale idąc drogą bielskiego "Tyszkiewicza", jakie to ma znaczenie? Wtórny analfabetyzm i tak nas zaleje. Szczególnie, gdy uczelnie miejsca na studiach przyznawać będą nie za wyróżnienia naukowe tylko podczas wyborów Miss Beskidów. Nie upośledzajmy młodych ludzi za cenę uczelnianego marketingu. 

Źródło informacji: http://tyszkiewicz.edu.pl/pl/miss-beskidow-2019-rozpocznie-studia-na-kosmetologii/

Pisanie jest jednoznaczne z brakiem ruchu. Siedzisz przed biurkiem albo leżysz, wpieprzasz jedzenie "na szybko". Jak dobrze piszesz, zbierasz cały splendor: pieniądze w portfelu Ci się nie mieszczą, od kobiet też się nie można odgonić, ludzie zaczepiają Cię na ulicy. Jest tego jeden minus, zbędne (oj, bardzo!) kilogramy. Oczywiście z tą pierwszą częścią tego jakże intelektualnego wywodu to żart, z drugą już nie.

Lubimy się odnosić do polskiej, sarmackiej tradycji. Do szlacheckich zasad. Jeszcze bardziej lubimy się z nimi utożsamiać. – Po II wojnie światowej, chcąc nie chcąc, staliśmy się społeczeństwem chłopskim. Wiele dzisiejszych zachowań da się wytłumaczyć tymi chłopskimi korzeniami – powiedział niegdyś prof. Paweł Wieczorkiewicz. I trudno z nim polemizować, obserwując obecną kampanię wyborczą. 

Platforma Obywatelska, albo precyzyjniej – Koalicja Europejska "przerżnęła" wybory do Parlamentu Europejskiego. Blok opozycyjny zastanawiał się, gdzie leży przyczyna kolejnej porażki. No i wymyślił – zaniedbanie elektoratu wiejskiego. Tego samego, który przez "elyty" nazywany był "ciemnogrodem" tudzież "moherowymi beretami". Nadmienić należy, iż "zaniedbanie" jest tutaj bardzo łagodnym określeniem. 

Opozycja odpuściła wakacje w celu „rozpoczęcia kampanii, która oparta będzie na kontakcie z Polakami”. Świetnie! Tylko o jakieś 5 lat za późno ... Trudno teraz będzie Koalicji Obywatelskiej "odbić" wiejsko-małomiejski elektorat. Nie skazuję jednak opozycji na straty. Wiele można mówić o "chłopu" ze wsi – że niedokształcony, nieatrakcyjny, mało elokwentny – zawsze brzydziłem się taką narracją. Politycy nie potrafią pojąć jednego – prosty mieszkaniec wsi najlepiej potrafi liczyć pieniądze w portfelu, znacznie lepiej aniżeli nowobogacki warszawiak. 

Tych za rządów PiS ma więcej. Głównie za sprawą 500 plus, ale też innych programów socjalnych. Nie będę oceniać czy są one słuszne, czy nie – takie są fakty. W końcu jednak nastąpi taki moment, a nastąpi na pewno, gdy chłop połapie się, że coś nie gra. Gdy zapłaci więcej za zakupy, za gaz, za prąd. Wówczas nastąpi przebiegunowanie polityczne. Ale czy będzie to miało już w najbliższych wyborach? Nie sądzę.

Zastanawia mnie często, jak to się dzieje, że – pisząc kolokwialnie – chłop ze wsi jest tak atrakcyjnym "kąskiem" w grze politycznej. Teraz to już w ogóle ma raj. Z jednej i z drugiej strony przyjeżdżają do niego politycy, rozmawiają z nim, produkują się, obiecują. Jaki to chłop – PAN! 

Używając skrótu myślowego, może dlatego, że wszyscy jesteśmy chłopami. To, że ktoś nie ma wąsów, a trochę lepiej się ubiera; to, że ma maturę, a ten ze wsi niekoniecznie, niczego nie zmienia.  Na marginesie, Prawo i Sprawiedliwość świetnie to wykorzystało. Zaraz jednak ktoś się oburzy, jak to?! Przecież polska kultura szlachecka ukształtowała naszą mentalność! Jak pisał Józef Tischner: – Są trzy prawdy: świento prawda, tys prawda i gówno prawda – z tą naszą szlachetnością to trzecia opcja ...

– Oczywiście. Byliśmy ukształtowani przez tę kulturę aż do 1939 roku. Nie tylko inteligencja wzorowała się na szlachcie, ale i część robotników. Stąd nasza duma, stąd nasza kłótliwość. Musimy jednak mieć świadomość, że to się skończyło wraz z II wojną światową [...] Po II wojnie światowej, chcąc nie chcąc, staliśmy się społeczeństwem chłopskim. Wiele dzisiejszych zachowań da się wytłumaczyć tymi chłopskimi korzeniami. Weźmy charakter Lecha Wałęsy - to przecież wypisz, wymaluj portret polskiego chłopa. Chytrość, umiejętność zmylenia partnera, pazerność, ale z drugiej strony swoista mądrość i zdrowy rozsądek. Oczywiście to się teraz trochę rozmywa. Społeczeństwo ulega inteligenckim wzorom. Ale ta nowa inteligencja wstydzi się swoich korzeni. Usiłuje więc budować sobie piękne szlacheckie genealogie. Dlatego wiele osób w Polsce nosi bogate sygnety. Ktoś się nazywa, nie wiem, Kupść i nosi na palcu wspaniały klejnot, który bardziej przystoi Radziwiłłom czy Sapiehom, bo gdzieś ktoś, jakiś jego dziesiąty pociotek, miał prawo do herbu – stwierdził Prof. Paweł Wieczorkiewicz w jednym z wywiadów. 

Władysław Reymont za powieść "Chłopi" otrzymał Nagrodę Nobla w 1924. Wspomniany przez prof. Wieczorkiewicza Lech Wałęsa w 1983 był laureatem Pokojowej Nagrody Nobla. To tylko takie sztampowe przykłady, ale pokazujące, że nasze chłopskie korzenie to nie jest powód do ujmy, a uważam, iż wręcz przeciwnie! Dlatego nie dziwię się, że politycy chcą na tym ugrać jak najwięcej, choć skala ich hipokryzji aż razi w oczy ... 

Często mam dylemat: czy nazywać siebie pracoholikiem, czy mówić, jak kocham to, co robię. W każdym razie udało się – w końcu – oderwać od codziennej rzeczywistości. Oczywiście laptopa i smartfona i Internet wziąłem ze sobą (wcześniej wspomniany dylemat). Niemniej jednak na chwilę zamieniłem góry na morze.  To naprawdę wystarczy, aby odpocząć. 

Kierunek – Trójmiasto. Czekała nas, z pozoru, długa podróż pociągiem – aż 11 godzin! Ale sami wiecie, są sposoby, aby droga stała się krótsza. Nie był to wypad z gatunku planowanych pół roku wcześniej. Jedziemy? Jedziemy! Tak wyglądała procedura układania harmonogramu wycieczki. Los chciał, że trafiliśmy do pociągu z niedoszłymi uczestnikami Openera. Sama młodzież. To znaczy młodzież ... jak ktoś jest ode mnie młodszy o 3-4 lata, to czuję ogromną przepaść. Patrząc przez pryzmat: zachowania, ubioru, wyznawanych wartości. Cytując klasyka: Czy to świat jest zły, czy Ty? 

Godzina 6 ileś tam – jesteśmy na miejscu. Szybko do mieszkania, wyspać się. Następnie na plażę, a na wieczór "kluby". Zawsze mam mieszane uczucia związane z takimi wyjściami, ale na wakacjach chyba trzeba. Poszliśmy na imprezę z gatunku "Trap". Generalnie wiem co to jest, aż takim dziadem nie jestem. Jeden z rodzajów rapu, wywodzący się z najgorszych melin w USA. Tylko w Polsce, jakoś dziwnie się przyjęło, że trap to muzyka dla dzieci z bogatych rodzin. A sama dyskoteka? Najgorsze gówno na jakim byłem. Nigdy więcej, ale miałem czas (i kondycję fizyczną), aby poobserwować ludzi, tych młodszych o kilka lat ode mnie. Fajnie skakali – na tym zakończę refleksję, aby was nie zadręczać. 

Widok morza ... Dla niego warto rzucić wszystko. A przynajmniej ja tak miałem, ponieważ ostatni raz widziałem morskie fale z 13 lat temu? Coś takiego, sporo w każdym razie. Po głowie najczęściej chodził mi wiersz Leopolda Staffa – "Wieści Morza":


Od dzieciaków jadących na Openera, przez kluby nocne, aż do Morza Bałtyckiego i Leopolda Staffa – takie to właśnie były wakacje. Baterie naładowane na kolejne miesiące, bagaż pomysłów i wspomnień jest – wracamy do stolicy Podbeskidzia pełni wigoru i w świetnej formie (a raczej kondycji, tej psychicznej). 

2.07.2019 r. – 6.07.2019 r. 

***

"Notatki" to nowa seria na moim blogu. Luźne przemyślenia. Czasem będzie tu zabawnie, raczej rzadziej poważnie. Raczej krótsza forma niż dłuższa

Nie piszę już o polityce. Z tchórzostwa, lenistwa, a może z wygody? Nie, to nie to – raczej z przerażenia, jak nasze społeczeństwo zostało podzielone. A kłótnie nie trwałyby długo, gdyby wina leżała tylko po jednej stronie... 

"Mój dom murem podzielony, podzielone murem schody. Po lewej stronie łazienka, po prawej stronie kuchenka [...] Moja ulica murem podzielona. Świeci neonami prawa strona, lewa strona cała wygaszona – zza zasłony obserwuję obie stron" – "Arahja" 1988 rok. Kult. Piosenka jest protest songiem przeciw podziałowi Berlina z niezbyt dosłownym metaforycznym tekstem, dzięki czemu uniknęła sprzeciwu liberalizującej się wtedy cenzury. Wspomniany fragment w skrócie opisuje to, czemu obecnie tak rzadko, albo praktycznie w ogóle, nie podnoszę "pióra" w kontekście polityki. 

Jestem pewien, że świat z tego powodu nie cierpi, nie łka. Nie ma na to czasu. Trzeba wojować, głośno manifestować swoje poglądy, ale jeszcze głośniej wrzeszczeć, że te drugiej osoby, z którą się nie zgadzamy, są złe. To jeden z nielicznych tekstów, do których długo się przymierzałem. Im człowiek starszy, tym dwa razy pomyśli zanim coś zrobi/napisze. Zielona lampka zapaliła się jednak niespodziewanie – na basenie. Korzystałem z promieni słońca czytając tygodnik "Polityka". Nie to, że należy on do moich ulubionych pozycji. Sięgam raczej po wszystko, od lewa do prawa, a akurat tylko "Polityka" była w pobliskim sklepie. Zanurzony w lekturze słyszę niedyskretną pogawędkę dwóch intelektualnych tytanów dyskutujących o tym, że jestem "lewakiem".

Ludzie, trzymajcie mnie! Nawet gazeta może sprawić, że będziesz tym gorszym.Tym passe. "Prawakiem" albo "lewakiem". I tu leży właśnie pies pogrzebany. Partie polityczne można porównać teraz do klubów piłkarskich. Jedna z drugą ma "kosę", inne są względem siebie neutralne, a kolejne mają ze sobą "zgodę". Gazeta, dana telewizja czy światopogląd jest traktowany jako jej emblemat. 

Nie ma tygodnia, aby media nie rzucały jakieś kwestii, która rozpali płomień podziału. Nawet w tak "ogórkowym" sezonie, jakim jest początek wakacji, coś się znajdzie. Teraz na tapecie znajduje się LGBT. Z jednej strony słyszymy, że trzeba bojkotować koncerny typu: Volvo czy IKEA, gdyż wspierają "homopropagandę", a druga strona wręcz chce narzucić ten nowoczesny pogląd, jako jedyny słuszny. A co ja mam o tym napisać, kiedy ten temat ani nie swędzi, ani nie świerzbi. Mam to na ogół gdzieś, albo inaczej, bo śledzę te wszystkie tematy – jestem pośrodku. 

Innym takim tematem jest film Patryka Vegi "Polityka". Film, który ... wyjdzie we wrześniu. Tak zupełnie przypadkiem przed wyborami. Karłowaty reżyser podgrzewa atmosferę dość zabawnymi teaserami, które jasno dają sygnał, że film będzie atakiem na aktualną władzę. Prawdziwa kulminacja sporu będzie jednak właśnie po premierze filmu. Jaki będzie jego efekt? O produkcji wszyscy będą się wypowiadać. Na film pójdzie co najmniej – strzelam – 2 miliony ludzi. Vega sobie dorobi do kredytów niemałą sumę, i bardzo dobrze. Takie uroki kapitalizmu. A na życie polityczne wpłynie to w ten sposób, że dojdzie do tzw. procesu aktywizacji elektoratu. PIS-u rzecz jasna, tak jak to miało miejsce w przypadku filmu "Tylko nie mów nikomu". Partia pod wodzą Jarosława Kaczyńskiego będzie miała szansę zyskać jesienią konstytucyjną większość. A tego bym nie chciał, oj nie. 

Na sporach społecznych zyskują populiści, a za takową mam partię obecnie rządzącą. Opozycję mam z kolei za kompletne fleje, które nie mogą tego pojąć. Realna alternatywa? Brak ... Pozytywnego happy endu się nie spodziewam. Dalej będziemy się kłócić, ten mur będzie jeszcze bardziej "podzielony". Tylko katastrofy mogą nas pojednać, i to na chwilę. Widzimy to jak "rozgrywana" politycznie przez obie strony jest choćby tragedia w Smoleńsku. Znów zacytuję Kazika – Idę prosto! No bo jak pisał francuski filozof François de La Rochefoucauld – Kłótnie nie trwałyby długo, gdyby wina leżała tylko po jednej stronie. A te w naszym społeczeństwie ciągną się niczym smród za wojskiem ...

zdj: https://zniwowielkie.wordpress.com/

Piłka nożna to coś, co musiał wymyślić szatan. Jak może coś tak bardzo cię irytować i zdradzać, co zarazem najbardziej kochasz?

Raz na jakiś czas wyżej przytoczone słowa Pawła Zarzecznego wracają do mnie niczym bumerang. Szczególnie gdy myślę o tej naszej piłce kopanej w wydaniu mikro. Umówmy się na wstępie, piłka nożna to nie jest sport, rozumiany jako pewne społeczne zjawisko, nacechowany kulturą najwyższych lotów. Nie ma w tym także nic złego. Gdybym miał potrzebę zasmakowania intelektualnej uczty, wybrałbym się do Teatru Polskiego w Bielsku-Białej, a nie na mecz klasy okręgowej. Zaznaczam, cegiełka na rzecz klubu kosztuje 5 złotych, bilety do Teatru zaczynają się od 50 złotych – tak tylko na wszelki wypadek piszę, jakby ktoś zamierzał polemizować. Kultura kosztuje. 

Krótka lekcja historii piłki nożnej. Podwaliny pod rozwój nowoczesnego futbolu położyła Anglia. W wieku XVII oraz XVIII stanęła ona u szczytu swego rozwoju militarnego, umysłowego, a zwłaszcza przemysłowego. Właśnie na Wyspach Brytyjskich rozpoczęła się rewolucja przemysłowa polegająca na przejściu od produkcji rękodzielniczej do maszynowej. Przemianom technicznym towarzyszyły przeobrażenia ekonomiczne i społeczne. W ich wyniku zmniejszyły się dochody oraz liczebność drobnych rzemieślników i chłopów, powiększyła się natomiast liczba robotników najemnych, przemysłowych i rolnych. Klasa robotnicza stała się najliczniej reprezentatywną warstwą społeczną - to właśnie tutaj football był najpopularniejszy. Dopiero z czasem zyskała on uznanie wśród ludzi wykształconych.

Idąc na mecz piłkarski nie spodziewam się więc, iż przeżyję intelektualny katharsis, jak w starożytnym teatrze. Spragniony jestem emocji, dobrej sportowej rywalizacji, czasem pragnę podpatrzeć moich znajomych na placu gry, porozmawiać ze znajomymi. Nie mam wrażliwego ucha, kiedy usłyszę parę przekleństw z trybun. Tłumaczę to sobie, iż jest to pewien folklor (?) kibicowski. Jeden z drugim napije się piwka lub dwa (albo sześć) i potem musi coś pokrzyczeć. Ale niektóre wiązanki są do bólu obrzydliwe ... Wszystko ma swoje granice, a te często zostają przekroczone. 

Niedawno władze Beskidzkiego Okręgowego Związku Piłki Nożnej wydały komunikat. – Jarosław Czerwonka – prezes Cukrownik Chybie – upomnienie – za brak zabezpieczenia na zawodach w dniu 4.05.2019 – myślę, co tam się musiało dziać. Cukrownik grał z Błyskawicą Drogomyśl, a żadna z tych ekip nie ma przecież grupy kibicowskiej. Idziemy dalej. –  Cukrownik Chybie – 500 zł – brak zabezpieczenia na zawodach w dniu 4.05.2019 – uderzenie sędziego przez kibica. Jednocześnie Wydział Dyscypliny zobowiązuje Klub , w trybie natychmiastowym spowodować, aby zejście dla sędziów odbywało się bez możliwości kontaktu z publicznością – dzicz! Inaczej tego się nie da nazwać. To jest właśnie ta wspomniana wcześniej granica. Przyśpiewki na temat sędziego są niesmaczne i żenujące, ale to tylko przyśpiewki. Fizyczny atak na arbitra (na poziomie "okręgówki"!!!) to absurd najwyższych lotów. 

fot. Szymon Szwajkowski

Patrz! - ha! - to dziecię uszło - rośnie - to obrońca!/Wskrzesiciel Podbeskidzia/ Z matki obcej; krew jego dawne bohatery/ A imię jego będzie czterdzieści i cztery ... 

Zdaje się, iż takiego bohatera, rodem z III cz. "Dziadów" Adama Mickiewicza, wyczekują sympatycy "Górali". W ostatnich tygodniach zewsząd dostrzegałem ludzi pochłoniętych wizją Podbeskidzia w Ekstraklasie. Na forach, w komentarzach, w rozmowach, tudzież w (bardzo) przychylnych dla Podbeskidzia – ostatnimi czasy – mediach. "Skądś ja to pamiętam" – mówiłem sobie w głowie. Przecież co sezon, a nawet co rundę jest to samo! Stąd tytułowa III część naszych "beskidzkich dziadów", gdyż to już 3 sezon bielszczan na I-ligowym szczeblu...

Piłkarska jesień zakończyła się zwycięstwem bielszczan nad Garbarnią 2:0. Świetnie. "Górale" awansowali na 5. miejsce w tabeli Fortuna I Ligi, co było naprawdę dobrym rezultatem. Na kilka tygodni po ostatnim meczu w 2018 nastąpiła medialna cisza. Nie trzeba tłumaczyć dlaczego. Awans do Ekstraklasy? Jeśli ktoś, w trakcie tej ciszy, zadałby takie pytanie pewnie zostałby niepoważnie potraktowany – słusznie zresztą. Ale... potem nastąpiła zmiana prezesa, który zaczął robić dobrą robotę, klub osiągnął pewną stabilizację, marketing Podbeskidzia poszedł do przodu, fajnie w materiałach wideo pokazany został obóz w Turcji, w końcu wyniki sparingów "Górali" też były optymistyczne i nagle... hurra, Podbeskidzie idzie do Ekstraklasy.

To jest sport, dobra otoczka to jedno, ale na końcu wszystko weryfikuje boisko. Po wynikach sparingów również nie można wprowadzić drużyny do Ekstraklasy.  Co się zmieniło na boisku od ostatniego meczu z Garbarnią? Niewiele. Bielszczanie w miniony weekend ulegli Stali Mielec 0:2, redukując tym samym szansę na miejsce w czołówce. W grze Podbeskidzia nie było widać poprawy w takich aspektach jak: dyscyplina taktyczna, gra w obronie, koncentracja na boisku czy wreszcie skuteczność. Skład również nie przeszedł rewolucji, choć to raczej zasługuje na pochwałę. Od pierwszej minuty zadebiutował Adrian Gomez, który zaliczył dobry występ, lecz niespektakularny. Marco Roginić wszedł w końcówce, a Damian Hilbrycht... nie znalazł się się w meczowej "18". – Jest to kolejny krok w kierunku tego, co nas charakteryzuje czyli będąc „klubem całego regionu” chcemy dawać szanse każdemu zawodnikowi, który pokazuje, że na taka szanse zasługuje – mówił po zakontraktowaniu Hilbrychta dyrektor sportowy Podbeskidza, Andrzej Rybarski. Bez komentarza.

Już pierwsze wiosenne spotkanie bielszczan zweryfikowało bardzo dużo. Nie tylko poziom sportowy Podbeskidzia, ale i przełożenie działań marketingowych na frekwencję. 2696 – tyle widzów obejrzało starcie ze Stalą z trybun. Dużo, mało? W mojej opinii bardzo mało, jak na wysiłek ludzi, którzy włożyli dużo pracy, aby zachęcić kibiców na przyjście na Stadion. Nasuwa się więc pytanie, towarzyszące najstarszym greckim filozofom – dlaczego tak? Nie będę tu odpowiadać na to pytanie (nie płacą mi za to). Facebookowy profil kibiców Podbeskidzia "Bielska Twierdza" pochwalił się z kolei, iż w młynie było ok. 220 ludzi ...

Panowie, a po co się krępować – trzeba było sobie dodać jeszcze dwa zera na końcu – a co! Kończąc, bądźmy jednak przez chwilę poważni. W beskidzkim regionie jest mnóstwo futbolowych zapaleńców pragnących piłki na najwyższym, ekstraklasowym poziomie. Nie tylko z Bielska-Białej i okolic – chętnie "Górali" wspierają kibice z małych wiosek na Żywiecczyźnie czy na Ziemi Cieszyńskiej. Zrozumiałym zjawiskiem jest, że ludzie pragną tego awansu. Ale na miłość boską, niech będzie to poparte dobrą grą, wynikami, stabilną formą, a nie tylko marzycielstwem i romantyczną wizją, bo kiedyś tam się komuś udało. Ale zawsze może być gorzej. Potem czeka już nas tylko "chocholi taniec" niczym w "Weselu" Stanisława Wyspiańskiego, choć ... może to ja się w tym wszystkim mylę? Do tego tematu powrócimy końcem maja, po ostatnim meczu Podbeskidzia. 

Fot. Krzysztof Dzierżawa

RedakcjaBB: W jakim mieście studiujesz, na jakiej uczelni i na jakim kierunku?

"Samochwała w kącie stała, i wciąż tak opowiadała..." – któż nie zna tego cytatu z wiersza Jana Brzechwy. To, jak on jest interpretowany, o ile w ogóle jest, to już inna kwestia. Szczególnie, iż chwalipięt w dobie mediów społecznościowych nie brakuje, a i popyt na nich jest nieustannie w okresie hossy. 

Często wertuję zakamarki Internetu w poszukiwaniu czegoś ... wartościowego. Śledzę poczynania znajomych, sprawdzam sukcesy celebrytek tudzież celebrytów. Wchodząc do wirtualnego światka nie jestem intelektualistą, który nie odrywa nosa sprzed książki. Taki mogę być zamknięty w czterech ścianach, ewentualnie, bardzo sporadycznie, w tekstach – no bo nie jest to "trendy". Niestety, rzadko mi się zdarzy czymś pozytywnym zaskoczyć, zainspirować. Ludzie w lwiej części nie potrafią pisać. Albo inaczej. Potrafią doskonale, lecz tylko o sobie i własnych dokonaniach. 

Uwielbiam czytać biografie wybitnych osobowości, dlatego to nie tak, że jestem obojętny na życiorysy innych osób i nie potrafię z nich "wyciągnąć" czegoś, co pozytywnie wpłynie na mój sposób postrzegania rzeczywistości. Tylko do jasnej anielki, ile można czytać bądź sobą, idź własną ścieżką, nie poddawaj się. Niektórzy karmią mnie, Ciebie, nas taką pustą tandetą, że aż zbiera mnie na odruchy wymiotne. Tak, cieszmy się z małych rzeczy, aczkolwiek tę sentencję wielu za bardzo sobie wzięło do serca. 

Czasem zachodzę w głowę, skoro mamy tylu ludzi sukcesu, ilu się na nich kreuje, to czemu nasz kraj wciąż jest mentalnie na peryferiach Europy. Po raz kolejny czytam, że ktoś przezwyciężył trudy życia codziennego, przezwyciężył płacz, chwile, które łamały mu serce i w ogóle to jest teraz tak pięknie i wspaniale. A, że w portfelu mam 20 złotych, nie mam za co zabrać kobietę na kawę, muszę prosić mamę o kieszonkowe, choć mam 22 lata – to już inna kwestia, ważne, że jestem "sportowcem" i inspiracją dla innych. Liczą się te gówno warte lajki i puste komentarze. 

Każdy dziś może być człowiekiem sukcesu. I to jest, na swój sposób, bardzo przerażające zjawisko. Sukces może być subiektywny, albo obiektywny. Wymiar subiektywny sukcesu odnosi się do tego iż człowiek podejmując indywidualne działania osiąga coś, co w jego oczach, jako jednostki jest sukcesem. Sukces ten podlega wtedy subiektywnie ocenianym możliwościom. Wymiar obiektywny sukcesu występuje wtedy, gdy nasze osiągnięcia są ponad normę w porównaniu do osiągnięć innych ludzi wywodzących się z otoczenia społecznego osoby odnoszącej sukces. Ten wymiar sukcesu najczęściej wiąże się z osiągnięciem prestiżu społecznego, co znaczy iż otoczenie dostrzega osiągnięcia osoby odnoszącej sukces. W czym tkwi istota problemu? Ludzie, którzy osiągnęli sukces w wymiarze subiektywnym nachalnie i bezczelnie próbują go przeistoczyć w wymiar obiektywny. "Patrzcie mi się udało, czas na Ciebie, nie stój w miejscu, spójrz na mnie, na moje efekty. Ty też tak możesz, tylko musisz chcieć!". A najczęściej są to zupełne pierdoły... 

ale ludzie je kupują. Bo mało, kto zna życiorys blogerki modowej, która ze swojego Instagrama zrobiła poradnie psychologiczną. Oczywiście to tylko opisy, najważniejsze są zdjęcia smukłej sylwetki. W każdym razie, kto się będzie zastanawiał, czy kobieta pisząca o moralności, miłości, wrażliwości jest autentyczna? Nikt nie spojrzy w jej życiorys, który okazuje się nie być tak krystaliczny, jak przekonuje inne swoje "podopieczne" (?), żeby tak właśnie żyły. Nade wszystko jednak mamy dziś bardzo zakompleksione społeczeństwo, a wszelkie autorytety moralne upadły. Ciężko znaleźć konkretną osobę, z której można brać przykład. Dlatego często szukamy ich, jakoby w akcie desperacji, w mediach społecznościowych, przewijając tablicę, klikając serduszko itd. Tam bardzo szybko trafimy na cudowne ciała, pięknie opakowane cytaty motywacyjne, które ogłupiąją. Dlaczego? Ponieważ zabierają zdolność własnego myślenia. Kiedy ktoś pisze: podążaj własną ścieżką, a dalej czyni rozprawkę na temat swojego życia, to on chce sprawić żebyś właśnie nie szedł/nie szła własną ścieżką, tylko obrał/obrała sobie jego za przykład i żeby mu przyklasnąć. I tak w każdej kwestii.

Wychodzi na to, że nie osiągnę w tym życiu sukcesu. No bo jak nikt Cię nie chwali, to samemu trzeba to uczynić. A ja tą ścieżką iść nie zamierzam. Parafrazując wszystko sprowadza się do jednego: 

Brzmi bardzo znajomo, spoglądając kolejny raz na Instagrama czy Facebooka, nieprawdaż?